Şimdi karlı bir günü anımsadım. O gün okula ucu açık, yazlık bir ayakkabı ile gelen kız öğrenci hiç bilmedi ama, kaç geceler “Kim bilir ayacıkları ne çok üşümüştür” diye uyku tutmadı Metin Altıok’u. Sofrada lokmalar di zildi boğazına, aç kalktı. Ve “Ah!., ben devlet değilim... bu yoksulluk üçle beşle sınırlı değil. Ne yapabilirim. Metin Altıok, şiir yazar sonra da ölür!..”