"Exorcism" eskimedi gitti. Amerikan gençlik filmlerinden diziler, oyunlar, çizgi romanlara kadar içine şeytan kaçandan geçilmiyor. Yanlış anlaşılmasın "The Exorcist"e bayılırım mesela, daha bir çok örnek de verebilirim bu konu üzerine. Fakat her ne kadar Anthony Hopkins'i çok sevsem de "Rite" gibi saçma sapan filmlerin de bir yerlerden fırlayıp gelmesine sinir oluyorum. Özetle; şeytan çıkarma ayinlerinin cılkı çıkarıldı. Elbette klasikleşmiş olan konuyu farklı bir perspektifle işleyen birkaç esere denk geliyoruz arada sırada, çok nadir değil. "En Yakın Arkadaşımın Şeytan Çıkarma Ayini" (umarım yazının ilerilerinde tekrar isminden bahsetmek zorunda kalmam) de klasik konunun uzerinde de giden bir eser upuzun adından da anlaşıldığı üzere. Ama asıl amacı olabildiğince klişe yapmak. Bu yüzden kitabı tutup da 'Ya bunların boku çıktı.' diye eleştirmenin pek de bir anlamı yok. Ki istediği kadar çıksın, iyi işlendiği sürece sorun yok. Konumuz da açıldığına göre işleniş gelelim o zaman. İşleniş hizmet eden en büyük etkenlerden biri kitap kapağıdır ve 'EYAŞÇA' (oh be) bu konuda güzel bir başarıya imza atıyor. 80'lerden fırlamış fosforlu, kabarık saçlı, VHS'leri andıran bol nostaljili ve renkli kapak son derece ilgi çekici. Zaten kitabı incelemeye beni iten en büyük etkenlerden biri de kapağın tasarımı olmuştu. İçeriğine gelecek olursak maalesef biraz sivri dilli olmak zorundayım. Birincisi kitabın karakterleri çok zayıf. Çoğunun klasik birer 80'ler tipi genç olması yazarı detaylandırma konusunda kolaya kaçmaya itmiş gibi bir durum sezdim. Bu karakterler zaten tarih boyunca çokça işlendi, herkesin gözünde belli bir imaj var ve bunu kırmaya gerek yok. Eğer bu şekilde yola çıkıldıysa yanlış. Zaten sonuç da yanlış, aslında yola çıkış biçimi ne olursa olsun yetersiz kalmış diyebiliriz. Abby ve Gretchen'ın arkadaşlığı üzerinden belli karakteristik özellikler detaylandırılmaya çalışılmış fakat sonuçta pek de olması gereken bir durum ortaya çıkmamış. Glee, Margeret ve Wallace'tan bahsetmiyorum bile, yalnızca isimleri ile aklımdalar. O da kitabı yeni bitirdiğim için, iki gün sonra sorsanız belki hatırlamayabilirim. Fakat, bu tarz bir hikaye için kuvvetli bir yan karakter gerekiyordu, ki koyulmuş da. Kitapta "egzorsist" diye bahsedilen fakat o kelimeyi bana "egsoz" gibi çağrışım yaptığından kullanmayıp orijinalini tercih ettiğim ve "exorcist' dediğim bir tipleme tabi ki var, fakat farklı bir bakış açısıyla verilmeye çalışıldıysa da derinleştirilemediğinden başarısız olan bir karakter olup çıkmış kendisi de. Ayrıca çeviriden ve yayınevinden mi yoksa direkt yazardan mı kaynaklandığını çözemediğim birtakım sorunlar da var. Birincisi; paragraflar arası birbirinden alakasız ani geçişler çok. Anlık bir dikkat dağınıklığı durumunda sizi yakalayan bu ani değişiklikler sizi birden birkaç satır öteye atıp okurken yakaladığınız ritmi çok rahat bozabilir nitelikte. Ayrıca; evet ağzı bozuk gençliği resmederken kaba ve küfürlü bir dil kullanmak gayet normal, fakat 'lan'lar 'ulan'lar havada uçuştuğu an olaylar biraz garibime gitmeye başladı. Açıkçası bunun tamamen çeviriyle alakalı olduğuna eminim diyebilirim. Kitabın nostalji hissiyatı üzerinden gittiği, gerek kapağı gerekse bölümlerin isimlerinin dönemin belirleyici şarkılarından seçilmiş olmasından belli olan bir durum. Ama ben şu kapaktaki yorumu anlamlandıramadım. "Okurlara Black Mirror'ın San Junipero bölümünü andıracak." Black Mirror'ı severim, San Junipero da beni en çok etkileyen bölümdü. (Biraz üstün körü değineceğim daha fazlası kitabın sonunu berbat edebilir.) Buna rağmen ben bir ilişki kuramadım. Yani yalnızca, 80'ler havası ve bir arkadaşlık üzerine gitmesi üzerine bu kanıya vardıysa yorumu yapan arkadaş, biraz sığ düşünmüş demektir. Ha, son sayfalara göre düşündüyse, o zaman gidip San Junipero'yu bir kez daha izlemesi gerekir diye düşünüyorum. Kitabın çok da fazla kuvvetli yanı yok. Bu yanlardan en öne çıkanı ise zamanı kullanmaya karar vermiş olması. Kitabı okuduktan sonra ne söylemek istediğimi anlayacaksınız. Küçük ve kısa bir hamle farklı bir tat kazandırmış. O da olmasaydı zayıf karakterler ve duyduğu ihtiyacı karşılayamayacak kadar az düzeyde korku ve gerilim unsuru içerisinde gelişen hikaye kendi ağırlığı altında ezilebilirdi. Elbette sadece bu değil, akıcı dil her zaman romanı bir nebze kurtaran bir durum olmuştur ve burada da çok güzel iş görmüş. Sona yaklaşırken şunu söylemek isterim: 80'lerin kültüründen fırlamış korku filmlerini izlerken anlamlandıramadığım bir keyif aldığım çok oldu. Çok da üstünde düşünmedim önemli olan eğlenmek. 'EYAŞÇA' üzerinde de çok düşünmeden okumak ve o şekilde kabul etmek lazım, yoksa şikayet edecek nokta çok. Bu şekilde bir film olsa boş vaktimde kafa dağıtmak için tercih ederdim diye düşündüğüm sırada da zaten 2019'da sonuçlanacak bir prodüksiyon sürecine alındığını da öğrendim. Bakalım eğlendirebilecek mi?

En Yakın Arkadaşımın Şeytan Çıkarma AyiniGrady Hendrix · İthaki Yayınları · 2017178 okunma

··

53 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Berkecan