Solan karanfiller kapımda nöbette
Onlar bile kolluyor ölüm anımı
Onlar bile bütün can vermişlikleriyle
Toprağıma konacakları anı kolluyor
Ben perdelerini kapattım bu evin
Gün ışığı alt etsin ben puslu karanlığıma gömüldüm
Baykuşlar bile hep camın dibinde
Gözleri fal taşı gibi açılmış dikilmiş bana bakıyor
Onlar bile öleceğim anı kolluyor
Herhalde akbabalara haber vermek için
Mendilimin arasında kuruttuğum üç parça hayalim bile nöbette
O beni öldürecek darbeyi vurmayı bekliyor
Sararmış bir fotoğrafın duruyor arasında
Senden geriye kalan,gülümsediğin tek an
Bir nakış bir harf,
Vuruldum.