Insan derin hayaller içinde kaybolup gittiği zaman, bütün sözcüklerin anlatamayacaği ruha karşı şimşek gibi açıldığı anda biten bir sonsuzluk gülümseyişi olmaya layık olmaz mı? Zavallı hafıza! Günden güne yok olduğunu duyumsadiğimiz, vücut denilen şu toprak yığınının üzerinde durmadan yaşamaya çalışır durur. Hüzün verici bir bakışı yıllarca hatırlar. Bir sözü bir gülüşü yıllarca saklar. Çevresinden baş döndürücü bir hızla geçen bütün ani ve üzüntüleri hemen kaydetmeye çalışır. Bu katlanilmasi güç çalışma ile bütün gücü ve dayanıklılığı kaybolunca, bize umut veren gelecek biter. Hayatımıza arkadaşlık eden geçmiş, unutuşun denizi içinde yok olur. O zaman, ağır yaralanmış bir asker gibi, bizi mezarın kapısında bırakarak hizmetini terk eder.
