ben içimi buraya bırakıyorum, müsait olunca okursunuz.
bi adam sevdim ama kalbinde hayat yoktu. az gülerdi. az ağlardı, belki hiç. az severdi beni. az sarılırdı, sayılıdır hatta.
sevmeyi bilmeyen bi adamı ısrarla severek yaşadım. bu kapısı açık kafesin içinde her şeye rağmen oturmak gibiydi. hiç sevgi görmeden
çok nadir hissederdim sıcaklığını. kendisiyle ilgili şeyleri o anlatmazdı ama ben anlardım. çünkü birini içinize bi yere kazıdıysanız, yazmaktan bahsetmiyorum, kanata kanata kazıdıysanız birini içinize, anlarsınız.
ben birlikte büyüdüğüm bi adamı sevdim. o da sevdi bi zamanlar eminim. sevdi ve bıraktı sevmeyi. nedenini hiç bi zaman anlamadığım bi içine kapanıklığı vardı ve sevmeyi neden bıraktığını da asla anlamadım.
iki insan birbirini severken, bi tarafın sevmeyi bırakması çok saçma. birden. "ben sıkıldım" deyip gitmesi çok saçma. hiç birimiz bilgisayar oyunu değiliz neticesinde.
ben hiç bi zaman sütten çıkmış ak kaşık değildim. hiç olmadım. ama kimseyi "ben doydum ziyade olsun eline sağlık" deyip bırakıp gitmedim.
ben bi adam sevdim. sevgiliden çok dosttu bana. o yüzden giderken sadece kalbimi kırmadı. bu kadar senedir birlikte inşa ettiğimiz her şeyi kıra kıra gitti. 11.6 şiddetindeki deprem gibiydi.
bana şimdi kim çayı sevdiricek adam? ben şimdi kiminle maç tezavhüratları yapıcam? kimin adını banyo yaptıktan sonra buğulanan cama yazıcam? ayaklarım soğuk olurdu benim, kimin ayaklarıyla ısıtıcam? sabah erkenden kalkıp balkondaki çiçekleri sularken kimin uyanmasını beklicem ben adam?
ben sadece teşekkür ediyorum sana. her şey için. her şeyimi alıp gittiğin için. ama hiç biri helal değil bilesin. madem seni bi daha görmemin tek yolu bu, sana verdiğim emeklerin hiç birini helal etmiyorum.
öbür tarafta görüşmek üzere.
·
4 görüntüleme
Ve sonunda değmezmiş diyorsun
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.