Oğuz Atay yine yapmış yapacağını. Bazı yerlerde çok dikkat isteyen hatta geri dönüp tekrar tekrar okumanızı gerektiren yerler olabiliyor. Bizler hep onun sözlerini paylaşıyoruz ve hep bir hüzün, bir keder durumu söz konusu.
Tehlikeli Oyunları okurken "Ya bu olay oradan nasıl buraya geldi" Bilge mi Sevgi mi geldi derken sizi sürükleyip gidiyor. Son bölümlere yaklaşırken "Son Yemek" kısmındaki o hengameli sofrada sizde bulunmuş hatta o bulaşıklardan sizde yıkamış kadar oluyorsunuz.
Kitabın son bölümü o kadar hareketli ki ne oldu şimdi bu adama gerçekten öyle mi oldu derken bir anda son sayfaya geliyorsunuz. Tam hüznün dibine vururken, son paragrafta altın vuruşu size yapıyor ve şahsen ben (delirmişcesine kahkaha attım) son olarak yüksek sesle Ha-Ha dedim..
Ve size tavsiyem kısa sürede hızlı hızlı okudum bitti demek yerine uzun vadede sindire sindire okumanız, yapabiliyorsanız araya farklı türden kitapları sıkıştırmanız.
Keyifli okumalar.
