Ne çok acı var diye başlıyor kitap. Cahit Zarifoğlu'nun 70li yıllarda tuttuğu bir günlük. Günlük dediysem kronolojik sırayla gün gün tutulmuş yazılar değil. Hatta hepsi yazı da değil. Kimi zaman mektuplar, kimi zaman şiirler, bazen bir cümle karşılıyor sizi. Bazen yabancı bir ülkede heykelleri izliyoruz, bazen Ankara'da Necip Fazıl ile sohbet ediyoruz, bazen eleştiriyor, bazen seviniyor, bazen düşünüyoruz.
Cahit Zarifoğlu otostopla dünyanın birçok yerini görmüş. Yurtdışı yazılarında özellikle hissettiğim şahsına münhasır bir duygu yoğunluğu var. Klasik seyyah söylemleri ve betimlemelerini bulamıyorsunuz.
Şiir ve şair üzerine düşünceleri var hatta bir konferanstaki konuşmalarından paragraflara da yer vermiş. Fuzuli'den, Dostoyevski'den bahsediyor. Sevdiğiniz kişileri sevdiğiniz kişilerden dinlemek ayrı bir zevk veriyor insana. Divan Edebiyati sever olarak bu konudaki düşünceleri ufkumu açtı diyebilirim.
Anlatım açık, bilmediğimiz kelime neredeyse yok. Bazen betimlemeler genişce yer tutuyor. Yazdığı bir romanından yahut şiir ve şairden bahsederken buluyorsunuz yazarı.
Bu günlüklerde iki kısım beni özellikle etkiledi. İlki babası ile olan mektupları. Hemen bir alıntı bırakıyorum:
"Cahitciğim (..) namazlarını kıl ihmal etme. her iş allahü azimüşandan biter. hepimiz onun huzuruna çıkacağız. ne mutlu yüzü ak çıkanlara. allaha emanet eylerim. babanız, Niyazi Zarifoğlu"
Hemen hemen her mektubun sonunda "namazlarını ihmal etme, namazlarını kılıyor musun, şuradaki camiiye gidiyor musun" gibi cümleleri var babasının. İster istemez kendi aile ilişkimi hatırlıyorum. Neredeyse her telefonun sonunda o vakit namazını soran ailemizi, camiileri soran dedem :)
Bahsetmek istedigim ikinci alıntı da şu:
"İSTANBUL 1969. pencereden bakınca toprak ve ağaç görünmeli. Hava tertemizdir, yakınlarda sağlıklı bir dere akmaktadır. İnsan; tabiattaki eşya ve insan dengesine bakarak ve inanç içinde yastığa başını emniyetle koyar. Orada kader rahatsızlık vermez. Tabiata yakın olmakta kabusu dağıtıcı bir güç bulunuyor.
Köyde kadın ve erkek birbirini tabiatın himayesi altında bulur."
Bu cümleler beni öyle etkiledi ki, metropol yaşantısını benimseyemeyen / benimsemek istemeyen biri olarak sabah nasıl uyandığımızı ve teslimiyetimizi gözden geçirdim. Tabiatla kopan bağımızın teslimiyetimiz üzerindeki etkisi daha evvel düşünmediğim bir konuydu, sonuna kadar hak verdim. Kendi bakış açımın da bu uyanişların gölgesinde şekillenme ihtimali beni korkuttu. Ne desem bilmiyorum.
Aslında çok fazla alıntı birakmak istiyorum ama iyisi mi siz elinize alın hepsini okuyun. Zira benim yer yer karşılaştığım bazı alıntıların bütününü okumak çok güzeldi.
Keyifli okumalar...
