"Acı çeken hiç kimse eskisi gibi değildir." Acı çekmenin merkezine değişimin ulussal taşları yerleştirilmiş. Varolma biçimini en iyi hissedebilme yetilerinden biri olan acı çekmek, bir insanı ne kadar değiştirmişse işte o kadar değişmiştir Pavese. Kadınlardan nefret edecek kadar değişmiştir.. Yaşama sanatını 1950 yılına kadar devam ettirebilmiş, yalnızlığın ete kemiğe bürünmüş bir hali olarak yazmaya sığınmıştır. Tam 15 yıl boyunca yazdığı günlüklerden derlenen bu kitap, Pavese'nin ölümünden iki yıl sonra basılabilmiştir. Eleştirmen olmanın verdiği ayrıcalıkla acının ve yalnızlığın dışavurumunu çok iyi bir şekilde betimlemiştir. Onun kitabını mükemmel yapan şey, kayıtsızlığı kendine model edinmiş bir insanın hayat karşısında ondan bir şey beklemeden yazabilme özgürlüğünün gücüdür. İşte söylemek istediğim, budur taşlara milyonlarca yıl değişmeden dayanabilme olanağı veren. Ama kayıtsızlık ile umursamamak bir değildi onun gözünde çünkü o hiçbir zaman dünyayı umursamadan hayatın tadını çıkarabilen biri değildi. Bu kitap âdeta 15 yılda yalnızlık içinde acı çeken bir ruhun dünyayı anlamlandırabilme çabasına girişmesi ve en sonunda da pes etme şeklinin somut bir örneğidir. Sonunda bunun olacağı belliydi çünkü insan her zaman acıya yenik düşer ve bazıları sadece daha erken terkeder dünyayı, acı çekmekten vazgeçtikleri için. İşin kötü tarafı daima şu olur; acı çekmek bir işe yaramaz ve acını dışa vurmak hafifletmez.

Yaşama UğraşıCesare Pavese · Can Yayınları · 20152,029 okunma

·

100 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.