Gönderi

Çocukluğumuz… Hani o okula ilk başladığımız zamanlar… Öğretmen derste bize bir şeyler anlatmaya çalışırken pencereye kayan gözlerimiz ve ders vakti bomboş gözüken bahçede oynayan hayallerimiz… Teneffüs zili çaldığında kalabalığa yakalanmamak için depar atan bacaklarımız… Düştüğümüzde kanayan dizimize rağmen pes etmeyen inatçılığımız…
··
41 görüntüleme
Kudat okurunun profil resmi
Çok güzel mathilda'nın repliği geldi gerçi aklıma profilin sayesinde. Hayat hep bu kadar zor mu Leon yoksa...
Şeyda okurunun profil resmi
Tekrar tekrar okumak için,diğer gönderilere karışıp gitmemesi için paylaşmıştım yazınızı.Ve şu an yeniden okudum,kafamdaki milyonlarca düşüncenin kalemi olduğunuz için teşekkür ederim.90’ları ucundan yakalamış olduğum için kendimi şanslı hissediyorum.Şimdi ki çocukların daha şanslı mı şanssız mı oldukları konusunda hala bir karara varabilmiş değilim. Akşam ezanına kadar sokakta oynamanın tadını yaşayamayan;saklambaç,ip atlama,körebe,sek sek,kumcuk,yerden yüksek,istop vb. oyunlar yerine sanal oyunlarla büyüyen bir nesil var.Ne duyu ne motor aktivitelerini geliştiremeyen,haftasonları Avm’lerdeki sistemin sunduğu oyunla ya da belediyelerin orda burda kurduğu parklarda enerjisini atmaya çalışan,kendi oyununu kurmayı bilmeyen(bunda dahi siz düşünmeyin sizin yerinize biz düşünürüzcüler yüzünden) bir nesil... Kendi çocukluğumu düşündükçe bu nesilde ebeveyn olmanın ne kadar zor olduğunu farkediyorum.Yine de ebeveynler sistemin kölesi olmadığı sürece çok güzel çocuklar yetiştireceğine dair umudum var. :)
İclâl okurunun profil resmi
Tam sınavdan çıktıktan sonra gördüm yorumunuzu. O kadar iyi geldi ki. Aynı duyguları paylaşmak mutlu ediyor insanı gerçekten. Ben de ucundan yakaladım o dönemi, belki de bu yüzden fark ediyoruz geçmişe baktığımızda kaybettiğimiz şeyleri... Şimdiki çocuklar neler kaybettiğinin farkında bile değiller. Çocukken bir karton koliden fırın yapma çabamı hatırlıyorum 'oyuncuktan'... Otlardan yemekler dallardan çatal bıçak... Sonra hazır fırın oyuncakları çıktı, oyuncak plastik yemeklerle; kardeşim onlarla oynamıştı. Sonra tabletler çıktı içinde yemek yapma oyunları olan... Doyumsuzlașmanın nedeni bu belki de çocuk hayalini ve emeğini katamadiğı oyunu istemiyor içten içe, aradığını bulamıyor. Sonra da büyüyor işte... Zamana ayak direyebilmek gerçekten zor... Umarım dediğiniz gibi ebeveynler olabilir, olabiliriz ileride. Bir çocuğun çocukluğunu öldürmek ona yapılabilecek en acımasız şey çünkü. Çok teşekkür ederim yorumunuz için düşüncelerinizi paylaştığınız için :)))
2 sonraki yanıtı göster
Bu yorum görüntülenemiyor
Okuma Delisi / Emir okurunun profil resmi
Ne yazıydı ama :) Keşke ileti ya da alıntı kaydedebilme özelliği olsa bu iletiyi kesin kaydederim. Yüreğinize sağlık =)
İclâl okurunun profil resmi
Yazılar sizlerle paylaşınca, sizlere dokununca güzel :)) Çok teşekkür ederim :)
Bu yorum görüntülenemiyor
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.