Bu kitap kısa hikayelerden oluşan ve okuduğumda bana biraz Sait Faik tadı bırakırken biraz da şahsına münhasır bir üslupla ülkemizin en içinden yazıldığını her satırında hissettiren bir kitap oldu. Her birimizin bir kez de olsa şahit olma fırsatı bulduğu sıcacık ve biz kokan güzel öykülerdi. Sevginin hayal kırıklıklarının ve ülkemizin kısacık bir betimlemesi gibi.. Handan Yeşili öyküsünde özellikle handan ile konuşurken yaşanan diyaloglar içimi ısıtır cinsten “handan gülümsedi, o gülümseyince benim ipler azıcık gevşedi” sözü hepimizin sevdiğine bakarken geçmez mi içinden mesela; ya da “sen gel tabii senin gelmediğin dükkanın ben anasını satarım” saf sevgilerle söylenen yüz güldüren sözlerinden yine bir başkası.. Yine bir başka öykü de kitaplara kaçışımızı da anlatmış bana sorarsanız “Herkesten kaçıp, saklandığım kütüphanelerde koynundan yaralı bir serçe çıkarak çocuklar gibi zihnimin en kuytu yerinden Elif’i çıkarırdım. Kitaplar,parlak kağıtlar,Elif ve ben mutlu mesut yaşardık” der. Kafamız bozulunca gidip bir kitabın başına nasıl kuruluyoruz işte aynı o hissi yaşattı bana. Uzun lafın kısası biraz hüzünlendiren biraz güldüren bu öyküleri bir ağaca sırtınızı verip okuyun derim eminim pişman olmayacaksınız.
