Nereden nasıl başlayacağımı bilmiyorum. Nasıl anlatılır ki... Sitede yazarın eserleriyle ilgili ve yazarı tanıtan öyle güzel incelemeler var ki; benim yazacaklarım sadece bir kum tanesi kadar kalır.
Aslında uzun zamandır Aziz Nesin'i tanıma isteği doğmuştu içime. En etkili sebep ise toplumda çokça tanınan ama belli gruplar tarafından itilen yazarları,siyasetçileri tanıma isteğidir. Bu yazarlardan biri de Aziz Nesin'di...
Ve tabii ki, yaklaşık bir yıldır incelemeriyle yorumlarıyla tanıma isteğimi pekiştiren ise Tuco oldu. Var olsun. (:
Nesin'le ilk tanışmam "Bir Sürgünün Anıları" kitabıyla oldu. Okadar acı dolu anıyı mizaha nasıl döktüğünü, bunu nasıl başardığını merak ettim sayfaları çevirdikçe... Ve kafamdaki soruların cevaplarını öz yaşam öyküsünün ilk cildinde buldum. Aziz Nesin diyor ki:
" Neden, nasıl mizahçı olduğumu sorarlar hep... Bilmem. Ama sanırım beni mizahçı yapan kendi yaşamım olacak. Gözyaşları içinden geçip geldim buraya..."(sf:23)
Topluma mal olmuş bir insan için -görüşü ne olursa olsun- olumlu ya da olumsuz yorum yapmadan önce tamımak gerekir. Varsa eğer, bu tanıma,kanaatimce biyografisi ile olur. Kaleme aldığı eserlerin temelini görmemizi sağlar ya da önyargılarımızı yıkar.
Süslü püslü edebi metin beklentisini bir kenara bırakalım. Bazı gerçekleri açık açık ima etmeden söylemek daha tesirli olabiliyor kimi zaman. Karşımızda muhabbet eder gibi, samimi ve akıcı bir üslupla, gülmekten çok hüzünlendiren bir kitap var... Adı "Yol/ Böyle Gelmiş Böyle Gitmez-1"... 3 ciltlik Özyaşam öyküsünün ilk kitabı... Size tavsiyem tek kitap halinde olanı alın. Ben tavsiyeyi dinlemediğim için pişmanım çünkü. :) (Devamını hemen okumak isteyecksiniz. )
Beni hüzünlendiren kitaplar olmuştur fakat gözlerimin dolup, burnumun direğini sızlatan, kalbimi acıtan çok fazla kitap yoktur. Kitap düşünceler içinde yoğun duygulara bıraktı beni...
Kitaba dair birkaç söz söyleyecek olursam;
Bu kitapta 12 yaşına kadar olan yaşamını anlatıyor. Çocukluğunu yaşamayan, zorluklar içinde bir yaşam... Aziz Nesin yani Mehmet Nusret , yaptığı kusurları yüzüne vurmayan, çocuğuna güven duygusunu aşılayan , kendisini çok seven bir anne babanın elinde büyümüş. Hatta kitapta Aziz Nesin der ki; "Neyim varsa iyi olan, hepsini, her şeyimi anneme borçluyum."(sf:26)
(Annesini anlatmak istemem, bir şeyler düğümleniyor boğazımda ve orada kalıyor... )
Neyse devam edelim...
Biz, İlahiyat Fakültesinde ter dökerek aldığımız eğitimin iki katını oyun çağı diyebileceğimiz çocukluk çağlarında almış. Ayrıca hafız... Bu benim için oldukça yeni ve şaşırtıcı bir bilgidir. Küçük bir çocuğu ağır bi yükün altına sokmak ne denli doğrudur. Dönemin şartlarına göre tartışmaya açık? (Aldığı yoğun dini eğitim daha sonraki yaşamını nasıl etkiledi? Neden farklı bir yol seçti.? Bunu iç ses olarak düşünüp geçiyorum. Satır aralarında bu konuya dair ince detaylar bulabilirsiniz kitapta...Eğer merak ederseniz kitabı okuyup kendi cevabınızı bulmanızı salık veririm:) )
Çocukluk yılları milli mücadele dönemi, cumhuriyetin ilk yıllarında geçmiş; o döneme, devrimlere ve toplumun din anlayışına ışık tutan bilgiler sunuyor Aziz Nesin... Kitapta, korkmadan,çekinmeden yanlış bulduğu şeyleri eleştirmesi takdire şayan. Dürüstlüğü, merhameti, nezakati ile sevilesi bir insan Aziz Nesin...
Kitabı okuduktan sonra sizi bir duygusallık kaplayacak büyük ihtimalle... Üzerinizde Mehmet Nusret etkisi hakim olacaktır... Tarihe de halk gözüyle ışık tutması sebebiyle benim için sayfaları sık sık ziyaret edilesi kitaplardan olmuştur artık...
Serinin İkinci ve üçüncü cildine kavuşup okumanın heyecanı ve merakı üzerime hakim olsa da kendimi bir süre sessize alıyorum. (Göz hastalığım feci nüksetti çünkü...) Sizlere verimli bir Aziz Nesin etkinliği diliyor, Vesile olanlara da çok teşekkür ediyorum. Son olarak Aziz Nesin' i anlamaya dair kitaptan bir alıntıyı çalakalem yazmaya çalıştığım bu yoruma bırakıyorum... İyi okumalar (:
"(...) Hiçbir insan yalnız kendi bacağından asılmaz; her asılanla biraz da biz asılırız, her açla açız, her tutukluyla tutukluyuz. Mutluluk, başkaları mutsuzken, yalnızlıkla olmaz, toplulukla olur. Aç insanlar olduğunu bilirken, lokmalarım rahatlıkla boğazımdan geçmiyor; soğukta titreşenler varken, odamdaki sobamda ısınamıyorum. (...)
(Sf:500)
