SENELER GEÇMİŞ OLSA BİLE NE ŞİİR DEĞİŞİYOR NE DE İNSANA HİSSETTİRDİKLERİ
Önce anılarımı anlatayım. İnceleme en sonda.
Bir süredir hafta sonları kütüphaneyi ziyaret ediyorum. Bu hafta sonu yine kitapları kurcalarken gözüme takıldı. Kitabın rengi, ismi çok tanıdık geldi. Bir süre bakakaldım kitaba. Ben bu kitabı okumuştum dedim kendime. Hemen sayfalarını çevirmeye başladım.
Ama ben seni nasıl unutmuş olabilirim ki sayın yerleşik yabancım. Neden çıkmışsın aklımdan, yerleştiğim iklime en az senin kadar yabancı iken, unutmamam gereken şeylerin arasında iken, seni yüreğime yerleştirmiş iken neden unuttum. Fazlaca kitap okumanın zararları bu olsa gerek.
Eski zamanlarda hatırladığım kütüphane memurunu sordum. Acaba nerelerdedir. Yoksa çoktan göçmüş müdür öte alemlere. Kimseler hatırlayamadı o zamanlar boyum yüksek raflara yetişmediği için depodaki merdiveni benim için orada bulunduran bana "şiir kurdu" diyen Ahmet amcayı.
Kütüphanenin daimi üyesiydim. On beş günde bir, sadece tek kitap ödünc alma hakkımız olduğundan çoğu kitabı orada okurdum. Bazen kimseye söylememem koşuluyla bana 2 3 kitap ödünç verdiği olurdu. Bunu kimseye söylemedim ilk kez burada söylüyorum. Sen yine de beni affet.
Bazen kapanış saati gelince hala kitap okuyor oluşumu görünce takılırdı bana Ahmet Amca. "Ben gidiyorum şiir kurdu sen burada dur uykun gelince oradan bir raf boşaltıp yat uyu sabah gelirim." derdi. Ah keşke hep burada kalabilsem diye geçirirdim içimden. Sonra istemeden kitabımı rafa bırakır beraber ışıkları, kapıları kapatır çıkardık. Kimbilir şimdi nerelerdedir.
Kitabı yıllar sonra tekrar bulduğumda değişik bir hüzün kapladı yüreğimi. İçinde notlarım hala duruyordu. Kitap aynı kitaptı. 13 yaşında okumuş olduğum kitap. Evet bu kitabı seneler önce yine alıp okumuşum. Benden sonra kimseler dokunmamış. 2018 tarihli ikinci kez yine ben ödünç aldım. İçinde hala çocukluğum vardı. Geçmişten eski bir tanıdığa rastlamış gibi hem sevindim hem hüzünlendim.
Satır altları eğri çizgilerimle hala çiziliydi. Küçük bir dize yazmışım benden sonra kitabı okuyacak olana. Bu benden sana hatıra kalsın demişim.
"Ben eğilmem gündüz ama
geceleri kanatırım kendimi"
Kitabın sayfasını kıvırmış ve mektubumu oku yabancı demişim. Ve kimse okumamış yerleşik yabancıyı okuyacak olan yeni bir yabancıya bıraktığım notu. Yıllar yılı sonra yine ben açtım kıvırdığım sayfa kenarını.
Tekrar okumaya başladım yerleşik yabancımı. Sayfalarını tekrar tekrar okşadım. Çocukluğumun izleri hala içindeydi. Bir kaç ay önce Bir Acıya Kiracı kitabını okurken tanıdık gelmişti aslında dizeleri ama hatırlayamamıştım. Ve şu an üçüncü kez okuduğumda ki okuyamadım yeni okumuştum sadece bir karşılaştırma yaptım. Yine aynı satırları çizmiştim. Şaşırdım bu duruma. Geçen onca yılda ne şiir değişmiş ne de insana hissettirdikleri.
Yerleşik yabancıya bıraktığım ama hiç bir yere yerleşemediği için yine bana dönen son bir alıntı daha.
"Hem göğünü kaybetmiş
Hem beğenmiyor yerini
Göğsüme dadanan
Geçimsiz güneş."
Bu kitabı kütüphaneye geri vermesem olmaz mı? Kayboldu yırtıldı çalındı desem?
Metin Altıok şiirleri sessiz ama derinden bir karşı koyma gücü gösteriyor. Okumak için okuyucudan özel bir çaba sergilemesini istiyor. Anlaşılırlığı çoğu zaman zor oluyor. İlk olarak yalın bir anlatım gibi gözükse bile başlangıç anlamının ötesinde bir derinlik taşıyor Metin Altıok şiirleri.
