Gönderi

Esteban Trueba: “Çok geçmeden kır yaşantısını benimsedim. En yakın kom­şularım bile epey uzaktaydı gerçi, ne var ki ben insan içine karış­maya hevesli değildim. Yalnızlığımdan tat alıyordum, hem zaten bir dolu işim gücüm vardı. Zamanla yabanıllaşıp çıktım. Konuş­mayı unutmaya başladım, söz dağarcığım gitgide küçüldü, çok da huysuzdum artık. Kimseye hoş görünmek zorunda olmadığım için kişiliğimin kötü yönü daha da kötüleşti. Her şeye kızıyordum. Çocukların ekmek çalmak için mutfağın çevresinde dönen­diklerini görsem, avluda tavuklar şamata yapsa, mısır tarlalarını kırlangıçlar bassa tepem atıyordu. Huysuzluğum kendi canımı sı­kar olunca, kendi kendimden rahatsız olmaya başladığımda, çı­kıp ava gidiyordum.”
Sayfa 60 - Esteban TruebaKitabı okudu
2 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.