Berkay Özcan kullanıcısına ait Gökyüzü adlı hikayeyi etkinlik kapsamında paylaşıyorum.
Öğretmen: "Berkay kitap okuyor musun?" diye sordu.
"Hayır öğretmenim, zamanım olmuyor" dedim.
Öğretmen: "İnşaatta mı çalışıyorsun?" dedi iğneleyici bir ses tonuyla... Beraberinde tüm sınıfın kahkahaları. Sustum. Çünkü gerçekten inşaatta çalışıyordum. Arkadaşlarımın alaycı gülüşleri karşısında bir utanç daha hissetmemek için, tek kelime söyleyemedim.
Tüm hikaye tam olarak o an başladı. Buna karşın öfkeyle onlara karşı hayat boyu savaşabilirdim. Hayır, hayır böyle yapamazdım. Hem ben kimim ki... Çok güçlü olmak istedim. -Ne kadar mesela?- Birisi benimle alay edemeyecek kadar güçlü olsaydım... İçimde bir sönük lamba yanıyordu ve bana okumamı işaret eden hisler geliyordu. Çılgınlar gibi okumaya başladım! Günlük 3 saat uyku ile yetindim; 24 saati parçaladım.
Öğrendim... Uyandım... Kendi doğuşunu izledim!
İnşaatın en kuytu köşelerinde, bir çay molasında yoldaşım oldu Dostoyevski!
VE... Hayat artık güzelleşiyor dedim hukuk fakültesini kazandığım gün. Mutluluğumun içine limon sıktı ailem. Üniversiteye gitmenin gereksiz olduğunu; hayatıma çalışarak devam etmem gerektiğini söylediler. Hayır! Olamaz! Bunu kabul edemezdim. Kocaman bir Sıfır olarak yola çıktım... Farklı bir şehirde hayatta kalmam gerekiyordu. Tam olarak 16 gün sokaklarda yattım. Bazen rıhtıma yakın bir kaya parçasında kurdum en güzel düşleri... Bazen sokak köpekleri ile kardeşçe uyuduk bir parkta. Ve bir gün gökyüzünü seyredaldım.
"Ben bu masmavi göklerin, muhteşem okyanusların, Ay'ın ve Güneş'in çocuğum" dedim... Asla yalnız değilim. Ve ben kahinat piyanosundan çıkan güzel bir melodi olmalıydım artık. Aylarca savaştım; yorgunluğun sözlük anlamını unutuna kadar... Ruhumu zindanlardan kurtarana dek; %100 Özgür olana dek.
Ben, ben oldum. Bana ait olmayan düşüncelerden sıyrıldım. Bir çöp yığınıydı hepsi... Bu Evrenin görkemli gösterisi içinde kalmak için bahanelerin bir manası yoktu.
··
19 views
Bu yorum görüntülenemiyor
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.
