İşte bitti
Keşke bitmesin dediğim bir kitaptı. Nereden başlasam bilemiyorum
Herşey bir yolculuk ve bir resim ile başladı.
Düşünüyorum da insan resimde gördüğü birine aşık olabilir mi? Bu kadar mı güzel anlatılır bir insana duyulan sevgi. Cümlelere yüklediği yük ile beni benden aldı ama nereye götürdü bilmiyorum. Elinizden bırakamayacağınız kadar sürükleyici anlatımını geçmek istiyorum. Çünkü mesele Sabahattin Ali’nin “kalplere dokunabilme”deki sanatıdır. İtina ile bir insanı sevmenin nasıl bir tutku olduğunu bu eserde gördüm.
Raif efendi bu kadar sevecek ne vardı sanki beni de duygulandırdın.
Maria Puder işinden ötürü hiçbir erkeğe güvenmez sevmez. Ta ki Raif efendi karşısına çıkana dek :)
Rasim hiç tanımadığı Raif beyin durgun sessiz halini kendince sorgulayıp bu gizemi gün yüzüne çıkarmıştır.
Dokunaklı anlatımı, insana kendini düşünme, anlama yetisi veriyor. Sadakat, fedakârlık, sabır, vefa sadece dilde kaldı. Sonuç tıpkı kelebek misali ne olduğunu anlayamadan biten birliktelikler. Lakin beni düşündüren bazı kısımları var ki acaba bunlar yaşanabilir mi diye düşündüm.
Mesela
Şimdi ben gidiyorum, fakat ne zaman çağırırsan gelirim
Seni seviyorum… deli gibi değil, gayet aklı başında olarak seviyorum.
Bunların yaşanması mümkün mü?
Sabahattin Ali’nin sözü her şeyi açıklıyor: ”Dünya’nın en basit, en zavallı, hatta en ahmak adamı bile, insanı hayretten hayrete düşürecek ne müthiş ve karışık bir ruha maliktir!... Niçin bunu anlamaktan bu kadar kaçıyor ve insan dedikleri mahluku anlaşılması ve hakkında hüküm verilmesi en kolay şeylerden biri zannediyoruz?”
