Kabul
Vakit gecenin pek mesru olmayan, bir aile icin gec, hatta ramazan ayina ragmen tehlikeli sayilacagi bir saatte bir adam.. Yasi 45lere yaklasmis yaninda bir kizi bir karisi evine gidiyor muhtemelen. Hepimiz otobüsteyiz; adam, ailesi, ben bide diğerleri. Yaşına göre diğer yurdum her insani gibi fizyolojik olarak yorulmuş her halinden belli ama bu adam ve ailesi balık istifi otobüste kendilerine düşen 1metrekarede öyle güzel muhabbet ediyorlarki espiriler sakalar havada uçuşuyor ama bi onlar anlıyor bi onlar gülüyor çünkü herşey sadece birbirlerine özel. Bi süre sonra çocuk yorgun başını annesine anne yorgun başını çocuğunun babasına yasliyor hepi topu bir metrekarede sahip olmadığım herşeyi ayan beyan gözümün önünde yaşıyorlar. " Nereden bindim o otobüse neden o gece aracsiz ciktim evden neden beni bu denli rahatsiz etti bu mutluluk ???? " gibi gibi sorular. O an uzun zamandır bilip bi türlü kendime itiraf etmediğim hadi bi gayret etsemde yok lan diyerek inkar edeceğim ama en nihayetinde benimde bal gibi bildiğim hayatimda o büyük eksikliğin bağıra bağıra karşıma çıktığı bu gece anladimki gerçekten yalnızım.
·
2 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.