İşte ondan sonra kardeşim Hidayet, insanlığa öfkem başlıyordu; belki de ilk öfkelerimi bu oyunlar sırasında duymuştum. Çünkü bütün gücüme rağmen oyuna geliyordum. Kendime kızıyordum: Anlıyor musun Hidayet? Oyuna geliyordum. Oyuna gelmemeliydim. Bana oyun oynanmamalıydı.
...
Onları kıskanıyordum onları beğenmiyordum. Oynadıkları oyunu hiç anlamıyorlardı. Yaşamak istiyorlardı, en çok buna kızıyordum.
·
1 görüntüleme
Başlangıç çoğu zaman başka bir olayın sonu olduğundan hiçbir zaman asıl başlangıç sayılmaz ;) yine de eywallah🙋♂️
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.