··
1 artı 1'leme
·390 görüntüleme
Yabancı topluma ve kendisine yabancılaşma olarak düşünüyorum çoğunluk gibi ben de. Şöyle ki, Camus bazıları gibi hinlik peşinde birisi değil. Direkt insanın suratına çarpıyor her şeyi. Böyle birisinin, "Aman ortaya karışık bir şey yapayım, hem kişinin yabancılaşmasını anlatsın, alttan alttan da Arap Fransız çekişmesini versin" demesi mantıklı değil bence. Üç hikaye demişsin, yabancının dışında üç farklı hikaye daha vardı anladığım kadarıyla kitapta. Spoiler olayında Hakan S. 'e katılıyorum bir de, baştan sona yazmışsın kitabı :)) Eline sağlık bu detaylı ve güzel inceleme için.
Aynen böyle bir adam Camus. Sanırım spoilere Yabancı kaldım :) Elim varmadı uyarmaya.. Teşekkürler.
2 sonraki yanıtı göster
Kahramanın denizi,kadınları,sinemayı sevmesi kadar ,duyguları sorulduğunda basit ve duygusuzca görünmesine neden olacak cevaplar vermesi ,hep bir çelişiklik hâli..Sizin inceleme kitabın hakkını vermiş :))
Benim kahramanın davranışlarında en çelişkili bulduğum kısım;silah, arkadaşı Raymond ın elinde Arap’a doğrultulmuşken ,Meursault’un son derece mental bir diyalogla Raymond’u engellemesi ama kendisinin aynı Arap’ı aynı silahla tesadüfen karşılaşmışken ,o adamlarla doğrudan kendisinin sorunu yokken ateş edip öldürmesi..Bu davranışını manalandıramadım.Camus gibi düşünerek absürdist bakmaya çalışıyorum ama artık. :))
Kahraman zeki bir adam aslında..
Benim kitabı okurken kendime dair deneyimlediğim bişi de oldu.111 sayfalık kitabı ,’ Argentino Tango ‘ radyosunda tango müzikleri eşliğinde okudum kitap bittikten sonra Camus’un hayatını okuduğumda ,sizin incelemenizde de gördüm annesinin İspanyol bilgisini..Şaşırdım mesela niye başka müzik değil de saatlerce tango müzikleri dinledim..Absürdist bak Gülcan deyip geçmeye çalışan ve bundan zevk alan bir ben çıktı benim içimden:))
Bu bağlamda ben daha bir çelişiğim çünkü tasavvufî bakışa yakın bir hayat görüşüm var..
Camus hayatının belli dönemlerinde idam cezasına karşı bir duruş sergilemiş ,gazete ve konferanslarında bu cezanın insan için sert olduğunu düşünmüş ve işlemiş..
Romanda da başka bir insanın hayatına son vermesi kısmına hiç kafa yormuyor ve pişmanlık duymuyor kahramanımız..Kendisine herkes gibi çamaşır değiştirenlerin ölüm cezası vermesi kısmını ciddiyetsiz buluyor..İnsanın hak teslimini çoğunlukla önce kendine yaparya..Buda çok çelişik bir yerdi mesela..
Okumaya tahammül ettiniz mi bu kadar uzun yorumu Osman Y. ..:)))
Çok doyurucu bir inceleme bence ..👏🏻👏🏻
SAYGILAR💐☺️
Teşekkür ederim yorum için, keyifle okudum :) Yine çeşitli bağlantılar kurmuşsunuz ve ben katkıda bulunmakta zorlanıyorum yorumlarda tıkanıyorum biraz :) O kadar farklı şekilde anlaşılabilecek bir kitap ki , sanırım tekrar birkaç kere daha okumalıyız.
Meursault'nun tüm umursamazlığına karşılık Arap'a ateş ederken duyduğu onca hırs kafa karıştırıcı aslında. Abartılıdır. Bende karşılıksız kalan çelişki buydu. Bu anlamda konuya apolitik bir pencereden baktım.
Politik yanı da var mıydı? Belki ya da illaki. Bunun cevabını Kamil Davut'un-The Meursault Investigation kitabı eğer Türkçeye çevrilmişse okuyup bulmak mümkün.
Kalemine sağlık Osmancığım.
Teşekkürler Metin abi seni tekrar buralarda görmek çok güzel :) Her yerde görmek güzel:)
Öldürme kısmına ben de takıldım ama biraz açıklamaya çalıştım tabi kendi az bilgimle, dediğin kitap da okunabilir elbette.
“Ne zamandan beridir, ilk kez olarak Marie'yi düşündüm. Bana yazmayalı epeyi oluyordu. O akşam düşündüm de, kendi kendime, ölüme hükümlü bir adamın metresi olmaktan usanmıştır belki, dedim. Hasta ya da ölmüş olabileceği de aklıma geldi. Olağan şeylerdendi bunlar. Hem nasıl bilebilirdim bunu: şimdi artık ayrı kalmış bedenlerimizin dışında hiçbir şey bizi birbirimize bağlamıyor, anımsatmıyordu. Hem bu andan başlayarak Marie'nin anısı benim için bir şey ifade etmiyordu.
Ölmüşse artık beni hiç ilgilendirmezdi. Ben öldükten sonra insanların beni unutacaklarını nasıl çok iyi anlıyorsam, bunu da kendim için öyle doğal buluyordum. Ölümümden sonra insanların artık benimle hiçbir alışverişi kalmıyordu. Hatta bunun düşünmenin bile acı olduğunu söyleyemezdim. Aslında, insanın eninde sonunda alışmayacağı hiçbir düşünce yoktur.”
Hazırmış altı çizili miymiş neymiş :)
1 sonraki yanıtı göster
Bu yorum görüntülenemiyor
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.