Oblomov bambaşka bir edebiyat klasiği. Keşke daha önce fark edebilseydim bu değeri. Herkesin kolayca söyleyiverdiği klişelerden başlayalım. Oblomov’da kendimi buldum. Bunu tebessüm ederek söylüyorum, biraz da latife yaparak diyebilirim. Oblomov karakterini seviyorsunuz. Ama bir yandan da kapitalizmin veya mevcut düzenin size dayattığı düşünce biçiminden sıyrılamadığınız için de kızıyorsunuz. Çok fazla ipucu vermek istemiyorum olay örgüsü hakkında. Bu karakterin yaptığı kadar olmasa da hepimizde bir parça Oblomov’luk var. “Şunu da yarın yaparım aman ne var” dediğiniz kaç tane düşünce geçmiştir kafanızdan şimdiye kadar kimbilir. İşte bu duygu durumunu mükemmel bir olay örgüsü ile anlatıyor. Oblomov’luk tembellik değil tam olarak. Oblomov’luk terimini anlatmayacağım, zira kitabın tanıtımlarında bile var artık bu bilgiler. Sırf bu konuda yazılmış kitaplar bile var. Hatta Oblomov’luk yapma deyimi bile Rusya’da bu klasikten çıkmış ve bu deyim halk arasında yayılmış. Oblomov’a kitap boyunca bir sempati duyuyorsunuz, bir kızıyorsunuz. Hatta bir an “pes dedim bu kadar da olmaz ama, gül gibi kızı kaçıracaksın!”. Bu kadarcık ipucu vermiş olayım, artık o kadar da değil. Son olarak hepimiz Oblomovuz, Oblomov’luğu seviyoruz.
