Kız çocuklarından biri bana, seksen altı yılı sonbaharında sınıfça tarlaya gönderildiklerini anlatmıştı... pancar ve havuç toplamak için. Her adımda ölü fareler çıkıyormuş karşılarına, onlar da gülüşüyormuş ; " İşte şimdi fareler, böcekler ve solucanlar ölüyor, sonra tavşanlarla kurtlar ölecek. Onların ardından da biz," diye gülüşüyorlarmış. En son insanlar ölecekti. Hayvanların ve kuşların bulunmadığı bir dünyanın neye benzeyeceğini hayal etmeye başlamışlardı. Farelerin bulunmadığı bir dünya... Bir süreliğine yaşayan tek canlı insan olacaktı. Yapayalnız. Sinekler bile uçuşmayacaktı etrafta. O çocukların yaşları on iki ile on beş arasında değişiyordu. Ve tam da böyle bir gelecekleri olacağını düşünüyorlardı.
Sayfa 243 - Kafka Kitap
··
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.