"Söyle bakalım, bizim dinimize ve ilahlarımıza batıl diyen sen misin?"
”Evet, böyle söylüyorum!"
Kudurdular. Kudurdular ve güzeller güzelinin üzerine çullandılar. Kimisi öfkeyle yakasına yapışıyor, kimisi narin boğazına sarılıyor, kimisi mübarek sırtından ittiriyordu. Durmuyorlar, durmadan tartaklıyorlardı. Burnu kanamaya başlamış, kıyamadığım mübarek kanı damla damla toprağa karışır olmuştu. Çırpındım, çırpındım, çırpındım... Kâinatın en güzel gülü kanıyor, kanıyordu. Gözlerim karardı, dünya çevremde hızla dönmeye başladı, en son yere düşmekte 01
duğumu hissettim. Bilal'in yığılıp kaldığı yere. Dilimde Allah zikri vardı:
”Ey her şeyi icat ve izhar eden Allah, ey her şey ile zuhur
eden Allah, ey her şey için zuhur eden Allah, ey her şeyde zâhir olan Allah, ey... ey. . . ”
Ebü Bekir'in sesiyle kendime geldim. Dost, böyle zamanda gerekti. Duyunca koşup gelmişti anlaşılan. Can havliyle atıldı. Başı yarılıp kanlar akasıya, sakalları yolunup yakası yırtılasıya kadar tek başına mücadele etti ve gülümü onların elinden almayı başardı. Kanı gülümün kanına karıştı, yüzü gülümün yüzüne benzedi.
O günden sonra ben, her ne vakit kızıl bir güle baksam, Hicr toprağına dökülen kanları hatırlarım. Gülümün, Ebü Bekir'in ve Bilal'in birbirine karışan kanlarını.
Sayfa 209Kitabı okudu
·
6 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.