Bu kusursuz yoğunlaşma "göğüsün açılıp genişlemesine
(inşirah) tekabül eder ve bu nedenle dervişlerin dansı
bazen Zikr'üs-Sadr (göğüsten yapılan zikir) olarak adlandırılmıştır.
Bu dansın aynı cinsel yaşam gibi hem hayati, hem varoluşsal,
hem de ayinsel kendine özgü bir büyüsü bulunuyor.
Bilkuvve tarzda sembolik olarak Sonluyu Sonsuza ya da
"Ben"i "Kendi"ye dönüştürür.