Haziran 2018 Hikaye Etkinliği
Yazar: https://1000kitap.com/mazkap
Hikaye Adı : Bir Jedi Utanırsa
Link: #30203775
Elinde ki Jedi kılıcını var gücüyle sağa sola savuruyordu. Her şeyi ikiye bölmek, evrende ki son Jedi mış ciddiyetiyle her tehlikeyi önceden fark ederek tüm Cumhuriyeti kurtaracaktı. Karşısındaki amansız ve duygudan yoksun droidlerle başa çıkmak hiç kolay değildi. Bu yüzden ağızdan efektler çıkarmayı unutmuyordu. Işın kılıcını her sallayışında ağzından da bir ses eşlik ettiriyordu ve bu durum daha dikkatli olmasını sağlıyordu. Bazen ne kadar dikkatli olsanız da gözünüzden kaçan bir şeyler olabiliyor. Ne düşman alt edebilmişti onu ne de karanlık taraf ama tam arkasında duran kapının açık oluşu ve kapının gerisinde duran o dünyalar güzeli, kucağında iken huzuru yaşadığı o kadın yani annesinin onu izliyor oluşunun farkına varması, işte o an alt edildi. Yüzünde utangaç kızarma ve kızarmanın verdiği heyecanla annesinin kucağına kaçışı, kafasını annesinin koynuna gömüp bir daha çıkarmayacakmış gibi hareketsiz kalışı, annesinin yanaklarını öpmesine çabalamasına engel oluyordu. Bir güzel utanmıştı. Bu yaşta bu kadar utangaç olması annesi tarafından suratında muzip bir gülümseme ile karşılanıp, onu daha çok sevmesine sebebiyet veriyordu. Bir süre kucağında tuttuğu çocuğuyla beraber salona doğru gitti. Hala başını koynuna gömmüş duran çocuğuyla birlikte koltuğun üzerine oturdu. Oturur oturmaz çocuğa bir vahiy gelmiş gibi bir anda annesinin kucağından sanki kendi rızasıyla durmuyormuş gibi kurtuldu ve ne olduğunu anlayamayacağımız kısa bir süre içerisinde odasından kılıcını alıp dışarıya fırladı.
Evin beş dakika kadar uzaklığında ki ormanlık alana giderek, ağaçlarla, ağaçların dallarıyla, dalların yapraklarıyla ayrı ayrı savaş tutmaya başladı. Önce küçük robotlar yani yapraklar saldırıya geçiyordu, onları yenince daha büyükleri yani dallar, ve son zaferini ise o kocaman droid yani ağaca karşı vermeye başlıyordu. Burada o kadar çok düşman vardı ki bazen hepsini yenemeyeceğini düşünüp umutsuzluğa kapılmaya başladı ama savaşı da bırakacak değildi. Hem ağaçların ilerisinde görülen denize doğru bakınca uzay aracını yani yolcu gemisini görebiliyordu. Bir anda aklına güzel bir fikir geldi, savaşı kazanmak, imparatorluğu yenmek o kadar zor değildi. Cumhuriyetin kurtulmasının tek umudu bu robotları yenip uzay mekiğine varmaktı. Evet karar vermişti, bugün olabildiğince, gücü yettiğince düşman öldürecek ve karışmasın diye de her yendiği ağacı işaretleyecek idi. Her gün biraz daha ilerleyecek ve bir gün mutlaka zafere ulaşacaktı.
Yorulduğunu hissettiği, enerjisinin azaldığını hissetse de biraz daha çabaladı ve en sonunda eve dönmeye karar verdi. Işın kılıcıyla eve giremezdi artık çünkü utanmıştı bir kere, annesine görünemezdi bu şekilde. Etrafa bakıyor bir çözüm bulmaya çalışıyordu. Kılıcını düşmanların arasında bırakmazdı, öyleyse ne yapacaktı. Annesinin geçen gün ona okuduğu kitabı anımsayarak gözleri ışıldadığında çoktandır toprağı kazmaya başlamıştı. Evet toprağa gömerek saklayacak ve ertesi gün gelip kılıcını bulacaktı. Hem bu bir Jedi hikâyesine de benziyordu.
Birazdan evin içine yorgunluğuna rağmen onurlu bir giriş yapacak ve utanmasını gerektirecek hiç bir durum da olmayacaktı.
Artık her gün savaşa çıkıyor ve inanılmaz zaferlerle evine dönmenin gururuyla huzur içinde yatıyordu.
··
6 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.