Öncelikle bana bu güzel eseri okumamda büyük yardımı dokunan https://1000kitap.com/Rolan beyefendiye en içten teşekkürlerimi sunuyorum. Dünyanın en ünlü ve para içinde yüzen yazarlarından Stephen King'in daha çok filmiyle tanıdığımız Yeşil Yol bana oldukça güzel dakikalar yaşattı. Şimdi ne yazayım bilemiyorum inceleme için, ikinci kez okunmaya değer bir kitap ama o kadar kolay değil sanki. Filmi için de aynısını söyleyebilirim, ilk çıktığında izlemiştim ve tekrar bakmaya cesaret edemedim. Belki şu an yazdıklarım anlamsız geliyor fakat okuduktan sonra bana hak vereceğinize eminim. Başlamadan önce nasıl bir kitap olduğunu tahmin ediyordum ve beklentilerim boşa çıkmadı. Okudukça filmden sahneleri tekrar hatırladım ve her olay gözümde canlandı. Oldukça dramatik bir eser ancak içinde çıkarılması gereken dersler ve hayatı sorgulatan durumlar fazlasıyla mevcut. Stephen King çok sade bir dil kullanmamış, tuzu biraz fazla kaçan yemek gibi ama alıştıktan sonra kendine bağlıyor. Ortam ve kişi tasvirleri başarılı, kokusuna kadar hissettiriyor. Kitap altı bölümden oluşuyor ve her bölüm bir önceki bölümden tekrarlar içeriyor. Tekrarların amacı hikayeyi iyice zihne kazımak, bundan dolayı etkisi daha uzun sürüyor. Bazı sayfalar spoiler içerse de bu merak kırıcı olmuyor. Mesela bir karakterin öleceğini en baştan söylüyor size ancak nasıl olduğunu öğrenmek için okumanız lazım. Hikayesini biliyorsunuzdur çoğunuz çünkü filmi fazlasıyla ünlü. İki kıza tecavüz edip öldürmek iddiasıyla ölüme mahkum edilen aşırı duygusal ve yumuşak kalpli izbandut bir zenci olan John Coffey ile nakledildiği Cold Mountain hapishanesinin baş gardiyanı Paul Edgecombe ve takım arkadaşlarının arasındaki ilişkileri konu alıyor kitap. John Coffey aslında yardım etmek istemiştir ancak kanıt yetersizliği ve derdini anlatamaması onu suçlu yapmıştır. Bu arkadaşın gizemli güçleri vardır, ölüleri diriltir ve hasta insanlara şifa vermektedir. Biraz İsa peygamberi anımsatıyor bu yönüyle. Olaylar çok farklıdır ancak buna inanan pek az insan bulunur. Kötü insanlar her yerde aslında, yazar bize bunu anlatıyor açık açık. Hapiste olmayan herkes nasıl iyi değilse, içeri tıkılanlar da kötü olmamaktadır. Tek bir olay üzerinden insanları suçlamak kolaydır fakat onların içini tahmin etmek başka bir olay. Kimseye öğüt vermek derdinde değilim, sadece kitabın oluşturduğu etkiyi ve bize anlatmaya çalıştıklarından bahsediyorum. Kötü bir sonu olduğunu tahmin etmişsinizdir ancak bu kötü sonun getirdiği birtakım iyi şeyler var. Paul Edgecombe hikayeyi kaldığı huzurevinde yazıya döküyor ve orada yaşadıklarını anlatırken geçmişiyle benzerlikler buluyor. Kötü veya iyi olmak bizim elimizde gibi bir sonuç çıkıyor ortaya. William Wharton diye bir sapık katil var ki evlat olsa kendi elleriyle boğar insan olan. Daha fazla anlatmaya lüzum görmüyorum, alın okuyun sadece.