Bir gün gardiyan bir mektup verir, dört duvar arasındaki Kamber Ateş’e. Mektupta ilk görüş günününe “Dünya gözüyle oğlumu son bir kez göreyim” diyen annesinin getirileceği yazıldır.
Hoperlörlerden adının okunduğunu duyan Kamber Ateş, açılan hücre kapısından bir tırtılın kelebeğe dönüşmesi gibi renkler dünyasına kanat çırparcasına çıkar... Tel örgünün arkasında kardeşi durmaktadır...ve tabii ki bir de annesi!
El kol işareti yapmanın alçak sesle konuşmanın yasak olduğu görüş gününde yaşlı kadın 7 yıl sonra ilk kez gördüğü oğluna sorar.. “Kamber Ateş nasılsın?”
Kamber Ateş, “İyiyim can annem, iyiyim” karşılığını verdikten sonra yaşlı kadın yineler: “Kambe Ateş nasılsın?” “iyiyim, çok iyiyim, sizler nasılsınız?..” Kısa süren sessizliği kadının sesi bozar yeniden:“Kamber Ateş nasılsın?”
İşte o an kardeşinin yol boyunca annesine yalnızca bir tümce ezberletebildiğini anlar Kamber Ateş.
Yaşlı kadının ninniler söyleyerek büyüttüğü çocuğuna kendi diline seslenmesinin yasak olduğu salonun duvarlarında kocaman harflerle şu yazılıdır: “Türkçe konuş, çok konuş ...!
Sayfa 84 - Kültür yayınlarıKitabı okudu
··
14 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.