Vicdanımızda bir sızı,
Anneler günü geçti diyeceksiniz.Zaten bende
"Gelin çiçek derelim,sevgi dolu türkülerle annemize verelim "
diyecek değilim.Yazacaklarım da pek uygun düşmeyecektir anneler gününe.Şimdi sadede geliyorum,aslında ben bu yazıyı anneler gününde yazacaktım ama bayadır tembellik yaptığımdan yazılarıma ara verdim.
Anneler çocukların yüreğinde bir yüktür asla hafiflemeyen,
ölümleri halinde bile yok olmayan,hatta daha da artan bir yük.Üstünde düşünmeden hadi ordan demeyin !Yükü eziklik anlamında kullanıyorum,"Suçluluk" biraz da yerinmek yoklayın kendinizi biraz...Anneniz aklınza geldiğinde boğazınıza bir düğüm oturuyor mu sizin de ?Benim oturuyor.
Anneler gününde Topkapı'daki mezarlığa Anneme dua etmek için gittim.Mezarlıklar da hep içim burkulur ve çok üzülürüm.O günkü mezarlık ziyaretimde mezarlıkların çoğunun temiz ve bakımlı,düzenli olması,çapalanmış,önünfe duran taze çiçeklerin olduğunu görünce bunların bu ölüler diyarında asıl ölmüş olanların onlar olduğunu anladım.Ne acıdır ki bakımsız olan mezarları görünce de artık bu mezarlara bakan kimse yok,ziyaret eden yok,çünkü bunları tanıyan kimse yok ya da kalmamış.İşte onlar ölü olmanın ne demek olduğunu biliyorlar.Tanrıya şükür ölümün geliyor olması,yaşamın değerli olmadığı anlamına gelmez.Evet ben annemi canım annemi daha ona doymadan 11 yaşımda kaybettim.Bende, anne sevgisi hep yarım kalmıştır.Onun için ben yakınlarıma ve dostlarıma soruyorum.Annenize karşı her zaman biraz ekzsik kaldığınızı düşünüyormusunuz?Yeteri kadar zaman ayıramadığınızı,hatta yeteri kadar belki de sevmediğinizi."Yeteri kadar" ne kadar onu bilmiyorsunuz? Eksik kaldığınızı biliyorsunuz bir tek.Çünkü ona yetişmenin imkanı yok.Doğduğunuzdan beri anlatıyorlar,yemeyip yedirdiğini,saçını süpürge ettiğini,düşünsenize sizin için canını vermeye hazır biri var ne korkunç ha ne güzel de denilebilir.Ama bütün yetişğin çocukların,ödemesi mümkün olmayan minnet borcu altında ezikliklerini düşünüyorum farkında olmasalar da.Neden görev diye ziyaret ediliyor Anneler?.Neden bayramlarda,kandillerde camlarda ve kapılarda bekletiliyorlar.Ya da neden bayramlar da televizyon reklamlarının zorlaması gerekiyor sizi.?İçimizi acıtması neden? Neden "Anne" sözcüğünü duyunca ağlamaya meylediyoruz çoğumuz.?Neden coşku değil de hüzün var ilişkilerimizde daha çok.?Annelerimizi acındırdılar bize kendimizi bildik bileli İçimiz kan ağlıyor neredeyse.Ve bu haldeyken de sağlıklı ilişki kurulamıyor ve benim tahminim genç anneler yıkıyor şimdi bunu.Hem anne olmak,hem birey olmak süretiyle.Bizimkiler sırf "Anneydi" .Vicdanımızda her zaman bir sızı olacak. "Nur içinde yat annem,Nur içinde yat KİBAR ANNEM."
19/05/2008
··
5 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.