İşte İnsan, adının özelliklerini yoğun bir seviyede taşıyan romanlardan. Meraklı, atik ve yeri geldiğinde de yorgun... Bu yüzden belki de insanı anlatan en iyi romanlardan. İnsanı bu derece iyi anlatabilmesi için olayların merkezine koyduğu karakterini iyi bir şekilde açık edebilmesi gerekir eserin. Bu yüzden defalarca karakterin geçmişine ve iç dünyasına ziyaretlerde bulunuyoruz. Bu ziyaretler kesinlikle gereksiz ve uzatılmış değil. Karakterimizin arayışının iç yüzünü ancak bu ziyaretlerin derin çözümlemesi sonucu görebiliyoruz. Son zamanlarda görüntü yönetmenliğini üstlendiğim bir kısa filmde işlediğimiz meseleye fazlasıyla benzer bir alt yapısı var "İşte İnsan"ın. Bu yüzden analizi yaparken yakın zamanda üzerinde durduğum aynı konulardan da yardım alabildim. İnsan, başına gelenlerin sorumlusunu aramaya meyilli bir varlıktır. İnsan işe asla kendisinden başlamaz, bir sorun varsa kesinlikle başkasından kaynaklanıyordur. Kitabın sonunda da gördüğümüz gibi, her şeyi anladığında iş işten çoktan geçmiştir. "İşte İnsan"ın derinliği burada. Karakterimizin zaman yolculuğu ile İsa zamanına gitmesi aslında tamamen kendi içinde yaşadığı sorunlarla alakalı. Kitabın sonu hakkındaki analizimi burada bas bas bağırmak istiyorum fakat bu sürprizin ırzına geçmek gibi bir şey olur. Sadece şunu söyleyebilirim; insan kendi içinde sorunlarını çözemeyen, çözemedikçe de kendi başına iş açan bir varlıktır. Sorunlara çözümü kendi içinde aramak kötü bir şey değildir. Kötü olmayı bırakın doğru olan zaten budur. Seninle ilgili bir durumdan senden başkası kolay kolay baş sorumlu olamaz zaten. Michael Moorcock "İşte İnsan" da bunu benim yaptığımdan daha sert bir dille yapıyor elbette. Yaklaşan son kendisini hissettiriyor, fakat ne kadar hissetseniz de çarpıcı etkisi yok olmuyor. "İşte İnsan" da kendinizden bir şey bulmuyorsunuz, kitap direkt sizi size anlatıyor.