Münzevera
Kendimin misafiriyim yağmurlu günlerde,
Bir Ben'den başka bir Ben'e.
Biraz düşünden ikram ediyorum,
Lezzetinin sırrını bir kendimde sakladığım.
Konuşurken çok farklı şeyler aklıma geliyor,
Adını bir efsaneden alan çiçekler mesela,
Bir gaye ile efsane olanlar mesela,
Ve bunlardan geriye kalan kelimeler...
Sevgili veram,
Yorgunluğum ve acizliğim karışıyor birbirine,
Yüzüme gözüme bulaşıyor,
Göremiyorum seni.
Hislerimin sükutu bozuluyor,
Kulaklarım kir doluyor.
Sonu heyula krizlerim oluyor bazen,
Düşünce kıtlığına uğruyorum.
Tebessüm edenler var bazen bir mefhuma,
Samimiyetleri kalbime batıyor,
Kendimi bir mezar başında buluyorum,
Şevkati toprakta bulanların eviydi sanırım.
Duygu deryamın durgunluğunu fark ettim,
Uzun zaman akmadığı memnuniyeti...
Tefekkürü de en son duvara gömmüşüm,
Gömerken farkındalığı unutmuşum.
Üzerime inen matem havasıyla irkildim de,
Münzeviyetimi hatırladım.
Bahçemin güzel temaşasında tebessüme erdim,
Her çiçeğin kendi dirilişini bir başka hissettim,
Ve mezar taşlarından yollar türettim,
İdrakın hiçe kurban olduğu yollar.
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.