Hayran olunası bir eser daha. Yazar ile bu kadar geç tanışmış olmak ise üzücü. Satırlar suyun üzerindeki bir yaprak misali akıp gidiyor okurken ama bir anda dalgalanmıyor da değil. Dili çok iyi kullanıp aynı zamanda ruh tasvirlerini çok iyi yaptığını düşünüyorum. Adını koyamadığımız hislerin tercümanı olmuş yine. Kahramanımız kaybolmuş, belki de hayatın sıradanlığı karşısında uyuşturulmuş. Farkına vardığında ise soru işaretleri ile dolu bir arayış. En büyük soru ise neyi aradığını bilmemek. Kitabın sonunu daha karamsar bir şekilde bekledim istemsizce ama yine şaşırtmayı başardı. Yeryüzündeki milyonlarca insanın en çok ihtiyaç duyduğu şey kendini tanımak. Zirveye ulaşabilmek ise bir hayli çetrefilli. Kendini tanımanın yolu kendini yitirmekten geçiyor çünkü...
