Kendi düşüncelerinde kaybolmak diye bir ifade var. Ben kaybolmakla kalmaz, yok olurdum. Annem bana sırf bu yüzden aptalca ve korkunç bir isim takmıştı: Tosbağa. Mutfak masasında kımıldamadan oturmuş, defterime bakarken yakalardı beni; o sırada birtakım çılgınca fikirler geçiyor olurdu aklımdan, gözlerimin ardında hayalî bir oyun izlerdim ve beni gerçekliğe döndürmek için gerçekten sarsması gerekirdi. Okurken de aynı şey olurdu. Kitap okurken, etrafımdaki dünyayı dışarıda bırakarak saatler geçirirdim. Belki başka ebeveynler, bu alışkanlığı kırmaya çalışabilirdi ama benimkiler, ihtiyacım olduğunda kabuğuma çekilmeme izin verdiler.
Sayfa 155Kitabı okudu
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.