Umutsuzluğa Mektup
Son umudum sende anlıyor musun ?
Uzun yıllardır görüşmüyoruz ama kalbimin en derinliklerinde hep sen vardın Füsun. Belki geç gelen bir itiraf ama bunca yılımı sana daha fazla zarar vermemek için böylesine suskun, böylesine perişan geçirdim. Senden hiç bir şey istemedim ya da isteyemedim bugüne kadar, başka çarem kalmadı beni anlayabilir misin ? Peki ömrümün bu son dakikalarında yüce gönlünü bana açarsın, son isteğimi yerine getirirsin değil mi? Üstelik sadece kısa bir süre, en az bir yıl, mümkün olmaz mı?
Son beş yıldır hayatımdaki en büyük değişikliği biliyorsun; Umut... Ona umut olmak hayatımın en büyük amacı oldu da görmedi hiçbir şey gözlerim. Artık benim için her şey bitti ama gözlerim arkamda kalıyor Füsun. Insanın bir ömrüne elinin kolunun bağlı olduğu, çaresizliğin dibine girdiği kaç an sığar bilir misin ? Belki çok kez fakat insan denen ... bir şekilde sıyırır kendini bu darboğazlardan, peki ya ben ... ben başaramadım. Kendime de hayatımdaki tek destekçim anneme de ömrümün en güzel yıllarını birlikte yaşadığım Umuduma da verdiğim sözleri tutamadım.
Ah bilsen, senden başka güvenecek kimsem de yok ki.
Onu ilk gördüğümde canavar gibi bir çocuktu, meraklı, heyecanlı, aykırı hem zehir gibi de bir zihni vardı. Az mı sıkıştırmıştı o gece beni yemek masasında; atomla, izotopla yetmedi kütle kanunuyla,olasılıkla, söz sanatıyla ... Hele ben bilemeyince büyüyünce bunlar bilinmiyor mu ya diyerek kocaman gözlerini açarak şaşırmış, kitap okur musun bari diye de alaylı sormuştu benden umudu kesmiş bir tavırla. İşte orda yakalamıştı beni. O gece en sevdiğimiz yazarın aynı olmasıyla tüm köprüler kuruldu da en yakın arkadaş olduk bilir misin? Yıllarca hep birleştirici gücüne inandığım Yaşar Kemal burda da kurtarmıştı beni.
Senden isteyeceğim iyiliği kabul etsen öyle rahatlaycak ki ruhum.
Ömrümde ilk kez inanacağım aksi olursa kemiklerimin sızlayacağına.
Ah Füsun bu tertemiz çocuk öylesine şanssız gelmiş ki dünyaya. Gözleri önünde öldürülen anası için mi ağlasın, dört bir yana dağılan ve bir daha hiç göremediği kardeşleri için mi , yoksa küçük yaşta düştüğü yurtta her ağladığında yediği dayaklar, karanlıkta korku içinde geçirdiği geceler için mi ya da hiç başının okşanma hissini yaşayamadığı için mi isyan etsin hayata. Tam oldu derken yapamadım, yetişemedim bu kirli dünyada bir çocuğu tam olarak kurtarmaya. Elimi kolumu bağlıyor bu lanet hastalık. Işte bu yüzden önünde eğiliyorum , yalvarıyorum sana. Umudun ihtiyacı var elinden tutulmaya. İnan beni öylesine düşünüyor ki korkuyorum geleceğini karartmaktan. Dünyada güvendiği tek insanın artık olmayışı büsbütün öldürür umutlarını, hele oraya o cehenneme geri dönmesi fikri... daha hızlı öldürüyor beni.
Yıllarca annemin ölmeden önce defalarca söylediği "bir ışık yak" cümlesini çok geç anladım biliyor musun? Ilk duyduğumda koşarak evin tüm ışıklarını yaktım da annemi memnun edemedim diye yüreğim kan ağlamıştı. Ne yapayım ben de çocuktum o zaman. Çınladı durdu beynimde yıllarca her bir cümlesi anamın. Ancak yıllar sonra annemin büyük özenle sakladığı fotoğrafların arkasına yazılmış küçük yazıları sökünce onu gerçekten anladım. Aydınlandım. "Bir ışık yak" diyordu annem. Her zaman tekrar ettiği 'aydınlat birilerini, yardım et, ihtiyacı olana koş... ' öğütlerinin şifresiymiş bu. Ve ben bunu Umudu bulduktan sonra çözdüm.
Şimdi
Şimdi tamamlanıyor sürem, başlıyor yolculuğum. Ve benim için her şeyin bittiği bu soğuk, hissiz odada; tüm kalbimi,tüm sevgimi,tüm hislerimi, tüm varlığımı gönderiyorum sana Umutla.
Bir Umudum sende anlıyor musun ?
...
Melih Kibar - Sessiz Veda
youtu.be/rsUwajVpDSI
··
22 views
"Umudun ihtiyacı var elinden tutulmaya." Direkt altını çizdim bu cümlenin. Derin ve anlamlı bir öykü olmuş. Sende bu tarz öykülerin hiç bitmeyeceğini de iyi biliyorum. Mahrum etme bizleri. Eline sağlık.
Umutlarım kibrit gibiydi hep. Umutsuzluklarım ise orman yangını misali. Başladı mı durmak bilmez. Bir kibritten ne olur ki? Ama bazen bir kibrit aydınlatır geceyi. Kısa sürse de o an şahanedir.
Umutsuzluktan umut yaparım,
Atom bombası yaparım
Hem de ne bomba.
Eline sağlık devamını beklerim :)
Çok hüzünlü olmuş, bazı duygular yüreğini yakmış sanki. Bunları hissetmeyen birisinin yazması mümkün değil. Sen kaleme gitmemişsin kalem sana gelmiş. Her hikaye,şiir adına ne dersen aslında bir iç döküş değil midir? Ünlü bir yazarın dediği gibi, yazmamayı beceremediğim için yazıyorum ya da ciğerimin köşesi Sait Faik'in dediği gibi, yazmasam deli olucaktım.
Çalışırken daha çok üstümden atmak için yazıyordum, ağır hayatlar var, yuklenemiyorsun , duymak istemiyorsun ama bilmen de gerek , nasıl mücadele edeceğini şaşırıyorsun. Yazmak kurtuluş gibi herhalde. Yazdıklarımın çoğu duruyor bir yerlerde , paylaşınca da sürekli içinde oluyorsun o da kötü ben de başka hayatlarla birleştirip itelemenin daha uzaklastiracagini düşündüm.
2 next answer
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.