"Bu basit söz, bu soğuk, bu net, bu kuşkuya yer bırakmayan söz bir ıslık sesiyle kulaklarımdan girip bir kurşun gibi beynime aktı. Yıllar, çok uzun yıllar da geçse, bu anın anısı asla unutulamaz! Çiçeklerden ve asmalardan bihaber değildim, ama baldıran ve servi gecemi gündüzümü karartıyordu. Ne zamanın farkındaydım ne nerede olduğumu biliyordum; bahtımın yıldızları söndü, dünyam karardı; yeryüzünün tüm varlıkları yanımdan gölgeler gibi geçip gidiyorlardı ve ben bunların arasından sadece birini görüyordum, o da Morella! Rüzgârlar kulağıma semadan bir tek ses taşıyorlardı, denizin yüzeyindeki kıpırtılar bir tek kelimeyi mırıldanıyordu: Morella! Ama o öldü ve ben onu kendi ellerimle taşıdım mezarına ve uzun, acı kahkahalarla güldüm ikinci Morella'yı koyduğum mezarda ilkinden bir iz bulamayınca."
Sayfa 118
·
8 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.