Yazar: https://1000kitap.com/meinhof
Hikaye Adı : Hayalci
Link: #32198171
Ressam : Signac
Nar mahallesi her zamanki gibi güneşin batışıyla karanlık yüzüne büründüğü sırada hiç beklenmedik bir yolcuyu ağırladı. Asfalt yol önce yadırgadı bu yolcuyu , birkaç kez ufak taşlar yardımıyla ayağını tökezletmeyi başardı . Yolcunun yüzünde bir kaş çatış yerine bir gülümsemeye tanık olan asfalt, çekti taşlarını ve yolcuyu kabul etti mahallesine.
...
Mahalle bir ressama açmıştı kollarını. Ressam mahalleye geleli yaklaşık bir hafta kadar olmuştu. Mahallenin ruhu önce çok sevmişti ressamı. Her sabah gün doğarken ve her akşam gün batarken ressam evinden aldığı sandalyeyi sokağın başına koyup oturuyor ve ne var ne yoksa aktarıyordu kucağındaki kağıtlara. Ancak son zamanlarda mahallenin ruhu ressamın mahallesinden memnun olmadığı düşünmeye başladı , çünkü ressam birkaç gündür , “Burası nasıl bir mahalle böyle , adeta renklere küsmüş.” Ya da “Bu insanlar neden mutluluktan bu kadar kaçıyor?” diye söylenip duruyordu. Mahalle yediremiyordu bunu kendine. Yıllardır bu insanları , bu sokakları taşıyordu gönlünde. Onları bir araya getirmekle övünüyordu ama şu insanların yaptıklarına bak.
…
Ressam bir akşam vakti yine sandalyesini çekmiş resim çizerken bir anne ve oğlunun bakkaldan ekmek seçmelerini izledi. Anne ekmeklere dokunuyor, taze olup olmadığını ya da yumuşaklığını ölçerek en doğru ekmeği seçmeye çalışıyordu. Çocuk annesinin ideal ekmeklerinden birincisini yemeye koyulmuştu bile. İdeal ekmeklerinden birinin yemekten önce yendiğini gören annenin siniri çocuğun ensesinde kendini hissettirdi. Ressam tanık olduğu olay karşısında ufak bir kahkaha kaçırdı , büyük sayılabilecek ağzından.
Kahkahasının çocuğu daha fazla üzdüğünü ve utandırdığını hisseden ressam çocuğu yanına çağırdı.
“Hey , küçük! Baksana biraz.”
Çocuk kendisine ilk defa küçük denilmesini hem yadırgamış hem de sevmişti. Bu garip ressama karşı da bir haftadır ilgisi vardı. Tüm mahalle onu konuşuyordu. Hatta kimse hakkında konuşmayan annesi bile bu adamın konusu geçtiğinde “O adamdan uzak duracaksın oğlum. Geçen gün Hayriye'nin küçük kızına gökkuşağı mıdır her ne illetten çizdiyse kız sabah akşam ‘Anne ben gökkuşağı isterim.’ Diye bir tarafını yırtmış. Hayriye tüm gün çocukla uğraşmış. Bana öyle saçmadan şeylerle gelme kafanı kırarım.” Demişti ama İhsan hep merak etmişti o gökkuşağı resmini.
Annesine bir göz gezdirdi. Bakkala pirincin kilosunu sorarken garip ressamın yanına koştu. Bir rüzgar gibi hızlıydı. Ressam bir şeyler çizip İhsan’a verdi.
İhsan çok şaşırdı. Nereden biliyordu bu garip ressam günlerdir gökkuşağı resmi istediği. Elindeki kağıda heyecanla baktı. Kağıttaki resme önce yabancılık çekse de sonra aşina oldu ve hayal kırıklığını belli eden bir sesle sordu , “Ama ekmek bu, gökkuşağı değil.”
Garip ressam güldü. “Bu resim senin için değil annen için. Sanırım annenin en sevdiği şeylerden biri koparılmamış , yepyeni bir ekmek. Bunu annene ver , ressam abi kopardığım yeri onardı dersin.”
İhsan hiçbir şey anlamamıştı ama bu garip ressamdan gökkuşağı resmi istemek için kendini toparladı.
“İhsan! Ne yapıyorsun orada? Yürü çabuk eve , ekmeğin yarısını yediği yetmiyormuş gibi…”
Annenin sinirle yankılanan sesine karşılık ressamın sesi çınlıyordu mahallede ve İhsan’ın kulaklarında.
“İhsan! Uyumadan önce en çok görmek istediğin şeyi hayal et. Yarın gel bana anlat. Ben de sana çizeyim. Gökkuşağını Elif’e çizdim onun hayaliydi. Yarın gidip Elif’ten bakabilirsin. Sen öyle bir şey hayal et ki mahalledeki diğer çocuklar da senin hayaline baksınlar.”
“Hadi be oradan sen de !” diye çıkıştı İhsan’nın annesi Fikriye. “Ne verdi sana o herif ver bakim!”
İhsan’nın elinden çekip aldı sarı kağıdı bir baktı , iki baktı. Yerden bir taş aldı ve ressama fırlattı. İhsanın da kafasına patlattı bir tane ve girdi rutubet kokan evine.
…
“Biliyor musun Yusuf Can dün Zeynel abinin kız kardeşi de o adama resim çizdirdi.”
İhsan arkadaşlarını topladığı küçük bahçede annesinin hazırladığı limonataları ve kurabiyeleri yerken bir haftadır ressama çizimini yaptıracak bir hayal bulamamaktan kendini yiyordu. Zeynel’in kız kardeşi de eklenmişti hayal çizdirenler listesine. Neredeyse mahallede tüm çocuklar hayallerini çizdirmeye başlamıştı , en son hayal ettiği uçağı da karşı komşusu Ali’ye kaptırmıştı. Elinde uçak resmiyle o da almıştı bahçedeki yerini.
“Duydum Ali , senin hayalin de uçaktı demek. Ne çizdirmiş ki Zeynel’in kız kardeşi , sen biliyor musun?”
“Biliyorum tabii , Zeynel abinin evine saz öğrenmeye gittiğim zaman gördüm.”
İhsan da Yusuf Can da Ali’nin ağzından çıkacak kelimeleri nefessiz takip ediyorlardı. Bir haftadır ikisi de hayallerinde bir karara varamamışlardı. Birisi gelecek de onlardan daha güzel bir şey hayal edecek diye ödleri kopuyordu.
“Hadi söylesene be Ali , imanımız gevredi burada!”
Ali limonatasından bir yudum aldı , kurabiyesinin üzerine içip yavaş yavaş çiğnedi.
“Evlerine gittiğimde o da hayalini yeni çizdirip abisine göstermek için gizlice odaya girmişti. Kıyafetinin altından çıkardığı kağıtta bir kuş vardı. Ne kuşu olduğunu soran abise Anka Kuşu olduğunu söyledi. Zeynel ona Anka Kuşunu nereden bildiğini sorduğunda , ninemin anlattığı Kaf Dağında bu kuşlar yaşar ve beni ancak oraya bu kuşlar götürebilir, dedi.”
İhsan ve Yusuf Can ağızları açık dinlediler Zeynel’in kardeşi Zeynep’in hayalini. Çok güzel ve yaratıcı gelmişti ikisine de. İkisi de en farklı ve güzel hayalin kendilerinin hayali olmasını istiyorlardı ama Zeynep’in hayali karşısında hayalleri kırılmıştı.
“Bu adamın adı neymiş peki öğrenebildin mi Ali?” diye sordu Yusuf Can.
“Onun adı Hayalci. Bilmiyor musunuz?”
…
Ressam her sabah olduğu gibi bu sabahta mahallenin farklı açılardan , farklı duygulardan ve farklı tonlardan resimlerini çizmek için hazırlıklarını yapıyordu. Aşırı yüksek tavanın aksine alçakta kalan pencerelerinden baktı mahalleye bir kez daha. Bugün son resimlerini çizecek ve gidecekti. İnsanlar burada onu sevmemişlerdi ama çocuklar onu çok seviyorlardı. Her gün bir sürü çocuk yanına gelip bir hayal çizdiriyordu ona. Çocukların hayallerini somut bir nesneye çevirmek acayip keyiflendiriyordu onu. Bir de “Hayalci” diyorlardı ona. Çok sevmişti bu ismi.
Çocuklar ne kadar sarı, yeşil, turuncu gibi insanın içini açıyorsa bu sokağın yetişkinleri bir o kadar siyah bir o kadar griydi. Mutsuzluk hastalığına yakalanmışlardı sanki ve çevrelerindeki kimsenin de mutlu olmasını istemiyorlardı. Bir gülüş, bir umut onları rahatsız ediyordu. Hayallerden nefret ediyorlardı onlar için yaşamak gerçekti ve ciddi bir işti. Hayalle kaybedecek vakitleri yoktu. En çok bu yüzden sevmiyorlardı ressamı. Çocuklarına olmadık umutlar aşıladığını düşünüp hayalciye resim çizdirmesini yasaklayan birçok aile vardı. Resmin günah olduğunu düşünüp yaptırmayanların sayısı da az değildi. Birçok çocuk bu yüzden hayallerini kendilerine göre en gizli yerde saklıyorlar ve kendi arkadaş meclislerinde en güzel hayalin kime ait olduğunu tartışıyorlardı.
Ve hayalci son resmini çizmek için evden dışarı çıktı.
…
İhsan günlerdir kendine bir hayal arıyordu bir türlü Zeynep’in hayalinden daha güzel bir hayal bulduğuna kendini ikna edememişti. İşte dün son yoldaşı Yusuf Can da bir oda dolusu hazine resmi çizdirerek İhsan’ı düşünme sürecinde yalnız bırakmıştı. İhsan, Yusuf Can’ın hayalini gördüğünde hoşnutsuzluğunu saklamadı. Yusuf Can’dan daha farklı bir şeyler beklediği aşikardı. Neden böyle bir şey hayal ettiğinde sorduğundaysa Yusuf Can ona şu cevabı vermişti :
“Annem hayallerin gerçek olması için çok paramın olması gerektiğini söylüyor.”
İhsan bu açıklama üzerine son hayal yoldaşını da kaybetmişti ve düşünmeye tek başına devam ediyordu. Akşama doğru işin içinden çıkamadığını düşündü ve hayalci ile konuşmaya karar verdi. Ekmek almaya giderken konuşacaktı ve böylelikle kimse rahatsız etmeyecekti. Kafasından geçen hayalleri liste şeklinde sunacaktı hayalciye.
“Alaaddin’nin lambası ve bir at.” Başkada bir şey yoktu kafasında ve bunlardan da tam anlamıyla emin değildi.
Annesinin her gün ekmek alması için çay bardaklarının oraya koyduğu bozuklukları bir sandalye yardımıyla aldı ve annesinin sesi kapıya çarparken dışarı çıktı.
“İki tane al , taş ekmeği olsun!”
İhsan sokağın sonundaki bakkala her adımda daha çok yaklaşıyordu ama hayalciyi göremiyordu. Şanssızlığından yakınmaya başladı ve babasının her zaman söylediği o sözleri kendi ağzında tekrar geveledi ,
“Bahtsız bedeviyi çölde kutup ayısı s…”
“Çok ayıp İhsan , hiç yakışıyor mu senin gibi delikanlıya?”
Bakkalı görünce İhsan utanmayı bir kenara bırakıp , sordu :”Hayalci bugün gelmedi mi Süleyman amca?”
“Hayalci mi , haa şu sizin resimci!” Güldü Süleyman , severdi ressamı. Gülerken sallanan göbeğinin altında kalmıştı İhsan’ın kafası geri çekildi , çocuğun meraklı yüzüne baktı.
“Gitti İhsanım o , çizdi resimlerini bitirdi herhal sonunda , gitti.”
…
İhsan ağlayarak eve döneli bir haftadan fazla olmuştu. Ne mahalleden arkadaşlarıyla konuşuyordu ne de annesiyle. Annesi konuşsun diye dayak bile atmıştı İhsan’a ama İhsan konuşmamıştı. Annesi komşularına yakınıyordu İhsan’ın durumunu sürekli.
“Hiç konuşmuyor tüm gün elinde kağıt kalem bir şeyler yapıyor yaptıklarını da göstermiyor. İşini bitirince de un ufak edip çöpe atıyor.”
Komşulardan kimi bir işe verilmesi önerisini sunuyor kimi de bir hocaya götürüp üfletmesini söylüyor Fikriye Hanıma.
İhsanın ise ne işe ne üfürükçü hocalara ihtiyacı vardı. Sabah akşam odasında bir hayal tasarlamaya çalışıyor ve hayalci gittiği için de hayalini kendinin çizmek zorunda olduğunun farkındaydı. En yakın arkadaşı Yusuf Can’ı bile görmüyor, görüşmek istemiyor ; en güzel hayali çizip hava atmak gayesini hala üzerinde taşıyordu. Her pazar mahalledeki arkadaşlarıyla gelenek haline gelen “beraber oturma , oynama ve limonata içme” seansında hayal edilmiş en güzel hayal ile arkadaşlarının karşısına çıkmak için deli gibi uğraşıyordu ve Pazar günü olmuştu sonunda.
Mahalledeki tüm arkadaşları avluda oturmuş onu bekliyordu. Önlerinde limonataları ve kurabiyeleriyle , evde yaşanan olayları sır gibi fısıldaşarak anlatıyorlardı birbirlerine. İhsan elinde bir kağıtla , kendinden emin bir yüz ifadesi ve ses tonuyla :
“Hayalimi sizinle paylaşmaya geldim.” Dedi.
Tüm çocuklar anında İhsan’a döndüler , bir tek Yusuf Can dönmekte tereddüt etmişti. Bir haftadır yüzüne bakmak istemeyen İhsan’a karşı kırgındı ama merakı kırgınlığından daha ağır basıyordu, bu yüzden o da İhsan’a baktı ancak gözlerinde kırılmış bir ifade olmasına özen göstererek.
İhsan herkesin onun resmini merak ettiğini ve mahalledeki en güzel ve en büyük hayali kendisinin kağıda döktüğünü bilerek resmi arkadaşlarına çevirdi. Resimde farklı renkleri ve insanları bir zemine aktaran bir adam vardı.
hizliresim.com/moJArR
··
99 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.