Ölümünün 5. Yılında
Bir varmış bir yokmuş
Bir zamanlar 
Bugün de Ölmedim Anne diyen Ahmet Erhan Bozkurt adında bir adam varmış. Tarihler 4 Ağustos'u gösterdiğinde son kez sahneye çıkmış ve Bugün gerçekten öldüm anne demiş.
Masal bu ya annesini, babasını, Galatasaray’ı, portakal ağaçlarını, kuyruğunu bırakıp giden kertenkeleleri, yarasaları, yaralı cırcır böceklerini ve Akdeniz'in tüm sularını toplayıp getirmişim yanına. Turuncu sokağın şairi ise çayı demlemişti daha önce hiç bu kadar ölmeyişlerimizin şerefine. Zamanlardan yine geceymiş. Daktilosunu çekmiş şiirler yazmaya başlamış. Yazmış yazmış yazmış. Ve her şey aslında buradan sonra başlamış.
Onun şiirleri acı ırmak olur akarmış, insanların yürek denizine karışırmış. Onun şiirleri isyan başlatırmış bütün meydanlarda. Onun şiirleri damla damla sızarmış tarumar olmuş duygulara. Onun şiirleri ölüleri bile kefen yırtarcasına devrime çağırırmış. Acısında tutuklu kalan her insan onun şiirinde özgürlüğe kavuşurmuş. Onun şiirleri ölümün ana fikriymiş.
Orda bir Ahmet Erhan varmış uzakta. Gözleri şehrimizin bütün kara dumanlarıyla kaplıymış. Neler yapmadık ki onunla. Ölümlere inat yeniden doğduk. Hayatımızda çözemediğimiz şeylerin listesini yaptık. Arkadaşlarımız öldü güpegündüz ama pes etmedik. Dönmeyenler için dönüşün senfonisini besteledik. Yaşamımıza yeni bir ufuk çizgisi çektik.
Ölüm kokan bu adama ölümsüzlük vermek istedim. Sayılı nefeslerini toplayıp ona geri iade etmek istedim. Ama olmadı. Şiirlerini kendime bağladığım Ahmet Erhan Bozkurt'u dünyaya bağlayamadım. 5 yıl önce bugün hep özlemini kurduğu, dizelerinde devamlı bahsettiği ölüme son sürat koşarak, geriye onu tanıyan herkese bir yürek sızısı bırakmıştır.
Açtın mı kapıyı Behçet Efendi Ahmet Erhan'la kavuştunuz mu?
··
134 görüntüleme
Bu yorum görüntülenemiyor
Bu yorum görüntülenemiyor
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.