Umudun hiç tükenmediği, şefkatin ve sevginin hiç eksilmediği sıcacık bir romandı. Elimden bırkamadım bitirene kadar. Sayfalar beraberinde beni de sürükledi Ayvalık’a , İstanbul’a... Sanki hep onların yanındaydım. Elimi uzatsam dokunacakmışım gibi. Üç kızkardeşe 4. olmayı çok istedim okurken. Karakterlerin her birini çok sevdim. Ayrılmak istemedim onlardan. Türkan’a “ Ne kadar güçlüsün? “ demek istedim. Dönüş’e “Yalnız değilsin” demek istedim. Hastalığını atlatmaya çalışırken yanına oturup ona sarılmak istedim. Tüm ailenin toplandıkları yemek sofrasına ben de bir sandalye çekmek istedim. Ağladıklarında ağladım, güldüklerinde güldüm. Ben üç gün bu kitabın içinde yaşadım. O kadar güzeldi ki böyle güzel bir ailenin hikayesine ortak olmak. Öyle toz pembe de değildi hani. Acısıyla hüznüyle , kayıplarıyla, yalnızlıklarıyla, derdiyle, mutluluklarıyla tam bir serüvendi. Açıkçası ilk defa bir İclal Aydın romanı okudum ve beklentim hiç yüksek değildi. İlk sayfalarda bu düşüncem devam etti . Fakat ilerledikçe hiç de öyle olmadı. Bağladı beni kendine. Hiç unutmayacağım bu aileyi. Dönüşü , Serdarı, Sadık amcayı, Nezehat halayı, Mesutu...Ara ara aklıma geleceklerine eminim. Belki bir gün bende Dönüş gibi üzüntülerimi, hüznümü yazarken, mutluluklarımı eklerim yazdıklarımın yanına. Kim bilir? Nasip! Okumalısınız, daha ne diyim...

Üç Kız Kardeşİclal Aydın · Artemis Yayınları · 20209,4bin okunma

·

3 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.