Kitabı nasıl tarif etmek, hissettirdiklerini nasıl dile getirmek gerek bilemiyorum. Çünkü eminim ki buna yönelik her denemem mutlak başarısızlığa mahkum. Sanderson'un bu yüksek standartlı eserine sadece geniş perspektiften bakarak ve kimsenin okuma zevkini baltalamadan söyleyebileceklerimi toparlamaya çalışayım. Öncelikle benim için fantastik kurguda zirvenin Zaman Çarkı olduğunu ve seriyi bitirdikten sonra her kıtabı onunla her yazarı çok erken kaybettiğimiz Robert Jordan ile kıyaslamaktan kendimi alamadığımı söylemek isterim. Benim görüşüme göre Jordan'ın dünyamızda bırakmış olduğu boşluğu doldurabilecek yegane yazar Sanderson. Bu kitapta da tüm Sanderson kitaplarında olduğu gibi tamamıyla yeni bir dünya, mitoloji ve büyü sistemi daha ilk sayfadan karşılıyor sizi. Yazarın bu üçlüyü özellikle ayrıntılı olarak doğrudan açıklama gibi bir huyu olmadığı için, ilk 100 sayfayı okumak ve özümseyebilmek biraz zordu ama bu, dediğim gibi yazarın tekniğinden kaynaklanıyor ve yavaş yavaş anladığınız her bilgi kırıntısı sizi, normalden çok daha fazla tatmin ediyor. Mitoloji ile ilgili açıklanması gereken daha bir çok konu var ama tabii ki 10 kitaplık bir seri için (kitap boyutları da göz önüne alındığında) ilk kitap sadece basit bir giriş olarak görülmeli. Kitabın geçtiği Roshar'daki ulus, ırk, bitki örtüsü ve topografyanın çok çeşitli olacağını daha çoğu ulusu tanımamış olmamıza rağmen anlayabiliyoruz. Kitaptaki ana karakterlerin her birinin gelişimleri çok iyi işlenmişti. Her birinin yaşadığı çelişkilerin, sahip oldukları zaafların ve vermek zorunda kaldıkları çetin kararların karakterleri üzerinde nasıl izler bıraktığını, onları nasıl olgunlaştırdığını sayfa sayfa takip edebiliyorsunuz. Kitabın özellikle son 150 sayfası ve malum savaşı konu alan bölümleri tek solukta okunmayı hak ediyor. Kitabın başından beri kafanızı kurcalayan sorular yanıtlanıyor, taşlar yerine oturuyor ve bazı çok önemli karakterler hikayedeki net yerini buluyor. Biraz da hikayenin ana karakterlerinden bahsedelim; Kaladin benim sevdiğim tarz bir karakter gelişimi izliyor. Sayfa sayfa, bölüm bölüm onun içindeki kahramanın dışa vurmasını takip ediyoruz. Hikayenin devamında ne kadar büyük roller alacağını daha şimdiden tahmin edebiliyoruz. Sahip olduğu arkadaşlar da en az onun kadar takip etmeye değer ve eğlenceli karakterler. Gerilimin en yüksek olduğu anlarda dahi yaptıkları esprilerle sizi rahatlatıyorlar. (Lopen'i tek geçerim) Dalinar ünvanını gerçekten hak eden bir "kahraman". Sadece savaş meydanında yaptıklarıyla değil takip ettiği kurallar ve kitabın sonunda yaptığı fedakarlık ile de. (Hatta özellikle fedakarlığı ile) Maalesef bu konuda daha fazla yazmam yanlış olur. Sadece şunu söyleyebilirim ki Dalinar herkesin sahip olmak isteyebileceği bir baba, bir öğretmen, bir akıl hocası. Sadece sözleriyle değil yaşam tarzıyla, hayata karşı duruşuyla, ağır başlı ve adil şeref anlayışıyla herkese örnek olabilecek bir adam. Onun da kitabın sonunda geldiği nokta beni gerçekten tatmin etti. Adolin de başlarda gençliğinin verdiği toylukla hareket ederken kitabın sonlarında hayata nasıl bakması gerektiğini keşfetmeye başlıyor. Yazarın Renarin’in potansiyelini nasıl kullanacağını, önümüzdeki kitaplarda ona ne tarz sorumluluklar yükleyeceğini çok merak ediyorum Shallan yaşadıklarıyla beni en hazırlıksız yakalayan karakterdi. Hikayesinde o kadar çok geri dönüş ve ters köşe oldu ki, Jasnah'la yaptığı aşırı yorucu felsefi konuşmalara rağmen en çok severek okuduğum karakter oldu. Onun gözünden anlatılan bölümleri en az Kaladin'inkiler kadar hevesle bekledim. Szeth ise… Off Szeth ile ilgili ne hissetemem gerektiğini gerçekten bilemiyorum Sonuç olarak seri şimdiden yazarın üretkenliği ile eş zamanlı okuyabileceğim için ayrıcalıklı hissetmeme sebep oluyor ve benim gözümde Zaman Çarkı ile beraber birinciliği paylaşıyor.

Kralların YoluBrandon Sanderson · Akılçelen Kitaplar · 2014500 okunma

·

60 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Ömer Faruk Özmen