Beyaz gemi… Küçük kahramanımızın ulaşmak istediği, babasının bulunduğu yer, hayal ettiği güzide mekân… Kitabı okumaya başladığımda hiç şüphesiz beni kendine bağımlı yaptı ve kitabı bitirene kadar derslerimle ilgili hiçbir şey yapamadım çünkü önce o kitabı bitirmeliydim. Küçük kahramanımızın sevimli, geleneklerine bağlı (körü körüne de değil) bir dedesi var kendisine bakan. Mümin Dede… Bir de Mümin Dede’nin damadı Orozkul. Yobaz, sert, orman işlerinin başında herkese kan kusturan, eşini döven bir insan. Orozkul…
Kitap çok sürükleyiciydi. Orozkul’un insanlara yaptığı eziyetleri, buna karşı Mümin Dede’nin çaresizliğini ve arada ezilen ve zarar gören küçük çocuğu ve çocuğun müthiş hayal gücünü anlatıyor ta ki sonuna gelene kadar. Sonuna geldiğimde sanki bir anda o küçük çocuğun yerinde ben vardım ve o olanları ben yaşıyor gibiydim. Kitabın içinde kaybolmuştum. Dedemi kaybediyordum, Maral Ana’yı kaybediyordum. Kendimde değildim. Her şey fululaşmıştı ve sanki korku filminde gibiydim…
Kendimin balık olup Beyaz Gemi’ye ulaşacağıma tam anlamıyla inanmaya başlamıştım ve istemsizce nehre doğru yürüdüm ve kendimi o Beyaz Gemi’ye ulaşacak olan nehre attım. Bir an her şey gözümün önünden geçti ve artık Beyaz Gemi’ye ulaşmıştım…
