Yüzyıllık Yalnızlık’ı okurken sanki yüzyıllardır bu kitabı okuyormuşum asla bitmiyormuş gibi bir hisse kapıldım. Bittiğinde derin bir nefes alıp, bir neslin başlangıcına ve sonuna şahitlik yapmanın o müthiş hissini yaşadım. Marquez, kitabı kendi hayatından yola çıkarak yazdığını söylemiş, bu gerçek beni dehşete düşürüyor özellikle o büyükanne tasvirlerini okuduktan sonra. Kitaptaki isimler birbirine çok benzerdi, okurken kafam çok karıştı. Anlatımı çok durağandı, bitirmek için kendimi biraz zorlamış olabilirim:) Genel olarak kitabı çok beğendim ama keşke Marquez okumaya bu kitapla başlayıp çıtamı bu kadar yükseltmeseydim diye düşünmekten de kendimi alamıyorum. Okumayı düşünen arkadaşlara şimdiden bol sabır diliyorum efendim :)
