İlk öykü denemem / H. Sapiens
Yakıcı güneş ışığı saçlarına sinmiş, bir sarılık ki yeni doğan bebek kokusu geliyor burnuma. Merak ediyorum doğduğunda da bu kadar sarı mıydı saçları? Alnında ufak ufak ter taneleri. Biri akmaya başlayacakken zarif bir parmak hareketiyle siliyor ve bana dönüyor, gözlerinde bir pırıltı.
"Çok sıcak, haydi serin bir yere geçelim" diyor.
Onu izlediğimi anladığını anlıyorum. Mahçup oluyorum. Yüzümü güneşe çevirerek ciddi bir şekilde 'olur' diyorum.
Olmamalı. Olamaz. Bizim için imkansız bu.
Oturuyoruz. Karşımda cesaretli bakışlarla gözlerini bana dikmiş. Gözleri masmavi. Tarif edilemeyecek kadar mavi. Merak ediyorum hep mi böyle açıyordu gözlerini yeni güne.
"Gergin olmanı sanırım anlayabiliyorum" diyor.
"Burada olmamalıydım" diyorum.
"Benimle görüşmek istemiyorsun" diyor.
Susuyorum. Neden geldim ki zaten. Arkadaşlarımla görüşeceğim diyebilirdim. Ders çalışmam gerek diyebilirdim. Ya da hiç açmayabilirdim telefonu. Arama beni diyebilirdim.
"Biliyor musun, diyor, ellerin çok güzel. Küçükken de ellere takıntım vardı. Tanıştığım kişilerin önce gözleri sonra elleri beni hep böyle etkilemiştir. Oyuncak bebeklerimin ellerine hep oje sürerdim. Oje sürmek bir rüya gibiydi. Daha güzel olurdu o eller. Daha benim olurlardı."
Konuşurken ne tatlı oluyordu. Yüzünü okşamak istedim. Tuttum kendimi. Huzursuzca kıpırdandım yerimde. O da artık benden etkilenip bir şey söylemeye cesaret edemiyordu. Ancak kahvelerimizi bitirdikten sonra..
"Seni geçen Ela ile gördüm" dedi. "Sanırım senden hoşlanıyor. Bunu anlamış olmalısın değil mi?" dedi.
Boğazımı temizleyip sessizce 'evet' diyebildim.
"Peki ya sen?"dedi.
Her zaman ışıl ışıl değilmiş gözleri. O an anladım. O tanımlanamaz mavi dolu doluydu şimdi.
"Birlikte ders çalışıyoruz. Farmakoloji'de zorlaniyormuş biraz. Rica etti." diyorum, gözlerimi gözlerinden kaçırarak.
Ellerini birleştiriyor. Güç alıyor yine tüm yaşamında olduğu gibi kendi kendisinden.
"Peki" diyor.
Kalkmam gerektiğini söylüyorum. İçimde bir taş. Yüreğime oturuyor. Parçalansın. Parçalansın istiyorum bu anlamsız korkaklık, bu zalim bu ne idiği belirsiz tutsaklık. Hür olmak istiyorum onunla. Olamıyorum. Olamam.
Kalkıyorum ayağa. O da kalkıyor.
"Kendine iyi bak" diyorum. Bir şey daha demek istiyorum ama..
"Anlıyorum, diyor, özür dilerim her şey için. Bir daha aramam seni, yazmam. Hiç kimse bilmeyecek bunu. Okulda yanına da gelmem."
Saçları nasıl birden düşüyor. Gözleri düşüyor. Yüzü. Elleri son kez elimi sıkıyor. Bir bilse. Tüm kız arkadaşlarımı ansıyorum bir an için. Hiçbirinin böyle akmıyordu yaşları. Böyle parlamıyordu saçları. Sözleri beni böylesine öldürmüyordu. Ölüyor muydum? Ölüyordum. Eğer gidersem...
Gidiyorum.
Gördüğüm son şey sakallarına inen bir gözyaşını sertçe yok etmesi oluyor.
··
510 views
Farmakolojikredikulum...
Tanrım! Başka bir şey kalmamıştı değil mi, Farmakoloji!!! ahahahahah :D Zopam nerede benim...!!!
Dedi naber, dedim iyidir, dedi ne dedi, dedi kim ne dedi... :)
Hızlı ilerleyen, dikkatli okumayana tekrar okuma gereksinimi hissettirecek bir hikaye olmuş. :)
Ben anlamam efendim öykü yorumlamasından falan. Okudum hoşuma gitti. Bitti, bu kadar. :))
Eline sağlık. Keyfince bolca yazmaya devam et.
Rahat ol, hepimiz çok kötü yazıyoruz. Acaba nasıl yazdım düşüncesini at kafandan. Yaz bolca. :)
Düzeltme: Osman'ın yorumlarına aldırma, ben kafana takmadan yaz dedim sadece. Beğendim öykünü. :))
9 previous answer
Çok teşekkür ederim canım arkadaşlarım :) asla alınmam bu konuda. Çok yazan biri değilim sadece son zamanlarda okuduğum yazarların etkisi altında kaldım. Bir de aklıma eşcinsellik kavramının tabu olması, kişinin kendini kabul edememesi, bastırması geldi o an için. Kısa sürede yazılmış bir öykücük oldu. Elestirileriniz için minnettarim :)
8 next answer
İlk öykü denemesine göre çok güzel diye düşünüyorum. Marquez, “Yazarken yazanı sıkan, okunurken de okurunu sıkar.” diyor. Ben yazıyı okurken hiç sıkılmadım. Hoş, sade bir durum öyküsü. Marquez’in dediği gibi yazarken de sen sıkılmamışsındır kesin :)
Bir de şu var ki unutmadan ekleyeyim. Çok önceden Calvino’nun Nobel aldığında konuşma yapmak için yazdığı Amerika Dersleri kitabını okumuştum. Sanırım edebiyatta önem verdiği bazı kavramları altıya ayırmıştı. Biri de “netlik” olmalı. Buna göre kurguda kullanılan imgeler pırıl pırıl olmalı. Bir imge kullanılıyorsa okuyucunun gözünde neleri oluşturabileceği bilinebilmeli. Anlattığı şey karmaşık olmaması da değil. İmgelerin yoğun ve saydam kullanımı.
Öykün Memduh Şevket Esendal öyküsü gibi imgeli olmasa da (imgesiz, farklı bir yöntem seçsen de) hikayenin netliğini beğendim. Genel itibariyle de sevimli bulup sevdim.
Umarım daha fazla öykü yazarsın da okuruz :)
Bu yorum görüntülenemiyor
Ceylan bence çok başarılı bir deneme olmuş. Normalde bu tarz durumları şap diye kavrayan biri değilim ama bu öyküde oyuncak bebek-oje satırında anladım gidişatı:) Bence senin başarılı anlatımının da bunda payı var. Mutlaka devam etmelisin bence yazmaya... Hatta mümkünse, bu öyküde olduğu gibi, fazla girilmemiş kalelere girmeni tercih ederdim kendi adıma:) Sen tabii yine içinden geldiği gibi yaz... Sevgiler...
İlk demeye şahit isteriz. Konuşma aralarındaki rahatsız edici sessizliği hissettim desem yalan olmaz. Cümleler de kemer sıkma yoluna gitmişin. Tasarruflu olmuş. Sade net.
Ne gerek var uzatmaya. Bence ilk öykün değil yeme bizi. Belki paylaştığın ilk öyküdür :)
Duygusallıkkk
Bol bol vardı. Bu gibi yazıyı okumayalı çok oldu. Emeğine sağlık Ceylan abla. İlk öykü deneyimine göre gerçekten güzel olmuş 👍
Ara ara yaz böyle şeyler
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.