Huzur...
Özlem dendiğinde sanıyorum hepimizin ruhunda beliren, katıksız bir güven, yara almamış, bu çağın ölçülerini reddeden, bir nehir masalı...
Onun akıllı telefonlardan, özensiz günü birlik, vefadan ve içtenlikten uzak münasebetlerden uzak durması hayranlık uyandırıcı...
Hiç tanımadığı, hiç bilmediği insanların iç çekişlerini, bir anne şefkatinin, pürüssüz doğasıyla dindiren...
Güzelliğine tuttuğu ayna ile herkese kendi masumiyetini görünür kılan...
Ümidin duamdır, Gülbeşeker'im...
Duan inşirahım...