Bazen böyle oluyordum. Ansızın karamsarlığa kapılıyordum. Dünyanın en şanssız insanı sayıyordum kendimi. En mutsuzu.
Şanssızlığımı, mutsuz oluşumu ve yalnızlığımı düşünüyordum. Sorguluyor ve çıkış yolu bulamıyordum. Şimdi olduğu gibi. Masaya geçtim. Günlüğüme bir şeyler karalama niyetindeydim.
Keyifsizim yazdım tek kelime. Yazmak istemediğimi fark ettim. Kapattım günlüğü. Yatağıma oturdum.
Birden sarsıla sarsıla ağlamaya başladım.
En son ne zaman ağladığımı hatırlamıyorum bile.
Niçin ağlıyordum?
Uzaklarda oluşuma mı? Bu iki katlı, sekiz odalı binada tek başıma oluşuma mı? Hicran'ı akşamları göremeyişime mi? Neye? Belki de hepsineydi.
Sayfa 83 - (Yaralarınız İyileşti mi?)
··
12 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.