Bağımlılığın Utancı
Bir âşık hayal edelim. şöyle desin: “Benim için endişelenme,ben kendi kendime bakabilirim, hiçbir zaman sana yük olmam.” Böyle bir âşığa kapıyı göstermeliyiz; zira bu hiçbir şeye ihtiyaç duymayan yaratık, bizim kendi ihtiyaçlanmızı da asla ciddiye almaz. Özel yaşamda bağımlılık insanları birbirine bağlar. Rehberlikleri için yetişkinlere bağımlı olamayan bir çocuk, öğrenemeyen, derin güvensizlik yaşayan çok ağır hasara uğramış bir insan olurdu. Yetişkinler olarak şayet biz hasta, yaşlı, kendimizden daha zayıf olup bizim yardımımıza gereksinim duyan kimselerden kendimizi sakınırsak, en iyi ihtimalle tanışlardan oluşan bir çevreye sahip oluruz, ama bu tanışınlar arkadaşımız olmaz.
Sayfa 109
·
47 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.