Çok kapılı bir apartmana girmek gibiydi bu kitabı okumak,her kapının ardında ayrı bir hikaye.
Kitapta özellikle iki hikayeyi kolay kolay unutabileceğimi sanmıyorum.İlki ‘hurma ağacı cinayeti’ tahammül sınırlarımı fazlasıyla zorladı.”Gördüklerimiz karşısında sustuklarımız da bizi o suça ortak yapmıyor mu? Hani o eleştirdiklerimiz kadar kötü kılmıyor mu?” sorularıyla baş başa bıraktı beni,cevapları aşikar olsa da~
Bir diğeri ise ‘tohum’ ,kitap yorumlarını okurken de en çok bu hikayenin sevildiğini gördüm.Çünkü en korktuğumuz durumları okuduğumuz an,artık o hikayeyi sahipleniyoruz.Hikayedeki evlat kavramından sonra,aile birliği denen şeyi yeniden düşünmemek imkansız.
Kısaca Feryal Tilmaç,yoğun ama yormayan öykülerle okuyucusunu etkilemeyi başarıyor.
