Özlem
Abdurrahim KARAKOÇ
Bahar mevsiminin o gül çağında
Sessiz bir gecenin bittiği zaman;
Köyde kesik kesik it havlaması,
Dağda kekliklerin öttüğü zaman.
Muhabbet kıvraklık verirken dile,
Kaynatır kanımı bu aşk, bu çile..
Taze bir sabahın müjdesi ile
Ömürden bir yaprak gittiği zaman.
Ardıçlı dağlarda kar yama yama,
Pembe bir kızıllık vurunca cama;
Camide cemaat uyup imama
Rabb’i için secde ettiği zaman.
Gelecektin ela gözlüm, gel emi;
Kimsesiz odamda beklerim seni.
Hasret uykusundan uyandır beni
Yıldızlar uykuya yattığı zaman.
Ebedi yolculuk güneş doğarken
Başlasın, yanımda n’olur sen varken..
“Karakoç, bu sabah öldü” de, erken
Tanıdıklar sual ettiği zaman.
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.