Gecenin oldukça ilerlediği bir saatinde, birdenbire titreyerek uyanıveriyorum: Ocağın peykesindeki ihtiyar hâlâ dua ediyor ve şafak sökene dek devam edecek, Ali'yse yanımda sessizce uyuyor. Kardeşleriyle temsilde nasıl güldüklerini hatırlıyor, elimde olmadan sakin, çocuk yüzünü seyre dalıyorum. Yavaş yavaş her şey hatırıma geliyor: Son gün, bayram, bütün bu ay... korku içinde başımı kaldırıyor, altılık beylik mumun titrek ışığı altında uyuyan arkadaşlara bakıyorum... Tüm bunların çirkin bir rüyanın devamı değil de gerçeğin ta kendisi olduğuna kendi kendimi inandırmak ister gibi zavallı yüzlerine, fukara yataklarına, bütün bu sonsuz derbederlik ve sefalete bakıyor, bakıyorum. Evet, gerçek: işte birinin iniltisi duyuluyor; biri sertçe elini geriye atıyor, zincirini şangırdatıyor. Bir başkası uyku arasında titreyip mırıldanmaya başlıyor, dedeyse ocakta bütün "Ortodoks Hıristiyanlar" için boyuna dua ediyor; ağır, tekdüze, yavaş bir sesle söylediği, "Acı bize yüce İsa Mesih!.." sözleri duyuluyor.
"Burada ancak birkaç yıl kalacağım, temelli değilim ya!" diye düşünüyor, tekrar başımı yastığa koyuyorum.
Sayfa 202Kitabı okudu
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.