Murakami’nin ilk kitabı ve yirmili yaşlarının sonunda yazdığı bir kitap. Dağınık bir kitap da diyebiliriz, ucu açıkta kalan şeyler klasik Murakami kitaplarına göre daha yüzeysel işlenip daha yüzeysel şekilde açıkta bırakılmış. Her ne kadar okunması keyifli, karakterlerin içine girebiliyor olsak da kitapta olan acemilik de rahatlıkla fark edilebiliyor ama fark edilen bu acemilik Murakami’nin acemiliği, daha hem yaşı çok genç hem de ilk romanı olmasının yanında beyzbol maçında aklına “Ben de roman yazabilirim” düşüncesinin gelip kağıt ve kalem alışverişi sonrası yazmaya başladığı bir kitap, yani bu kitabı Murakami’den değil de farklı bir yazardan okumuş olsaydım acemilik vs. demeyip eminim ki çok farklı, değişik bir kitap okudum diye yorum yapar olurdum. Bundan ötürü de olacak ki Murakami senelerce, 79 yılında yazdığı bu kitabı senelerce çevrilmesine izin vermeyip yakın bir zamanda çevrilmesine izin veriyor ve bu acemiliğin belli olduğu güzel kitabı bizler de ancak okuyabiliyoruz.
Dağınık roman dedim ya ama dediğim gibi de başka bir yazardan okusam çok daha farklı yorumlar yazacağım bir roman, bariz bir şekilde Murakami’nin devam kitaplarında büyük bir yazar olacağının da göstergesi. Murakami kitabın sonundaki sonsözünde zaten kitabı bir yarışmaya gönderdiğini ve kaderinin bu yarışma sayesinde değiştiğini söylüyor. Elindeki tek taslağı bu kuruluşa gönderiyor ve eğer kazanamasaydım o kuruluşun dereceye girmeyen taslakları geri göndermediğinden dolayı yazarlık kariyerim bitebilirdi diyor, yani demem o ki dağınık bir kitap olarak gözükse de bir yarışmada dahi Rüzgarın Şarkısını Dinle farklılığını ortaya koymuş, yani başka bir yazardan okusaydım benim diyeceğim o farklı yorumları bir ilk kitap olduğu için, yeni bir yazar olduğu için o kuruluş Murakami’nin bu kitabına bu bakış açısını oluşturabilmişler.
Murakami hayranı ve birçok kitabını okuduğum için de kitap içinde birkaç bir şey dikkatimi çekti, zaten sağlam Murakami okurlarının fark edebileceği ve düşünebileceği şeyler bunlar. Mesela, 
Haşlanmış Harikalar Diyarı ve Dünyanın Sonu ‘ndaki karakterimiz cebindeki bozuk paraların sayısının ve adetlerini sürekli olarak bilmesi ve bunun üzerine de konuşmasıydı. Bu kitapta da karakterimiz bir yerde buna benzer bir diyalog içinde bulunuyor, sanki Haşlanmış Harikalar Diyarı’nda Murakami ilk romanına selam göndermiş gibi. Başka bir konuda da Murakami’nin en sevdiğim kitaplarından olan 
Renksiz Tsukuru Tazaki'nin Hac Yılları ‘da da metroda bir kutu içinde kesilmiş bir parmak bulunuyor ve bu parmak konuya hiçbir şekilde etki etmeyecek şekilde ara bölümde geçiyor, ne öncesi hakkında ne de sonrası hakkında en ufak bir şekilde bilgi veriliyor, sadece kutu içinde kesilmiş bir adet parmak bulunuyor ve kısa olarak da konusu geçiyor. Bu kitabında da kadın ana karakterimizin bir parmağının kesik olduğunu okuyoruz, aslında sevilen bir karakter olduğu için de bu kadın karakterimize Murakami yine kendi okuruna küçük bir sürpriz ve ilk kitabına da selam gönderme yapmış diyebiliyorum.
Kitap içinde yine bol bol müziklerden ve Amerika ile Avrupa edebiyatından bilgiler okuyoruz. Murakami neler seviyorsa bizlere de merak uyandırıcı şekilde okutmayı çok başarıyor. Yine kitap içinde geçen müziklerin hepsini açıp dinledim ve Murakami’nin müzik bilgisine, müzik sevgisine hayran oldum. Genel olarak kitabı sevdim, güzel kitap. Murakami sevenlerin zaten kesinlikle okuyacağı bir kitap. İlk kez okuyacakların da farklı bir okuma için deneyebilecekleri bir kitap olabilir diye düşünüyorum.
··
1 artı 1'leme
·675 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.