Zamanlardan birinde bir derviş müritlerine sorar:
“İnsanlar neden öfkelenince bağırırlar?"
Müritlerden biri, "çünkü kızmış olurlar ve bunu kızdığı kişiye duyurmak isterler, " der.
Derviş tekrar sorar:
"İyi de kızdığı kişi yanındaysa, duyurmak için bağırmasına gerek var mı?"
Müritler bir an şaşırır ve gerçekten gerek olmadığını düşünür. "Peki o zaman bağırmanın sebebi nedir," diye sorarlar dervişe... Derviş der ki:
“İnsanlar kızınca kendilerini duyurmak için bağırırlar, bu doğru çünkü kızdıkları kişi bedenen yanlarında olsa da, kalben uzaktadır o an. Bağırmanın amacı kalbin sesini kalbe duyurmaktır. Ama şunu unuturlar, kişi bağırdıkça kalp daha da uzaklaşır. Kalpler uzaklaştıkça kişi daha da uzaklaşır. Kalpler uzaklaştıkça kisi daha da bağırır.
İşte bu yüzden, kalbi birbirine yakın olan insanlar bağırarak konuşmazlar. Fısıltıyla, gözleriyle, bakışlarıyla anlaşırlar. Bu bağlamda her annenin niyeti çocuğuna ‘söz’ dinletmek değil, ‘göz’ dinletmek olmalıdır.
··
2 görüntüleme
Kalp mesafesi mühim :)
Çok güzeldi...
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.