"Ay benim, gece senin." • • • Nereden başlasam inanın bilmiyorum. Dilim tutuluyor, parmaklarım nereye basacağına karar vermiyor sanki. Çok güzeldi... Ciddi anlamda. O kadar naifti ki, sanki okurken yanlışlıkla birilerini kıracakmışım gibiydi. Şu an gözlerim ağlamaktan batıyor diyeyim gerisini siz düşünün. İlk kitaptan çok çok daha iyiydi. Ve Beyza Alkoç sanırım kalbimde en üst sıralara taht kurmayı başardı. Gerçekten çok seviyorum. Kalemini, kalbini... Belli, her halinden belli. Bu kadar güzel kalbi olmayan bir insan böyle kalpli karakterler yazamaz. İnsan yazarken içini yansıtır bir yandan da, bana göre. Kitap boyunca Zeynep'i kendime o kadar çok benzettim ki anlatamam. Bana bir şey olsa aklıma ilk yakınlarım gelir. Sporda sakatlanıp, sırf endişelenmesinler diye antrenmana devam etmişliğim var. Zeynep'te bunu gördüm ve sanki biri göğüs kafesimden, içimdekileri koparıp kağıda geçirmişti. Çok ciddiyim. Ben, gerçekten etkilendim. Onur'un her ne kadar sert görünse de altındaki o yumuşacık kalbini gördükçe bende bir şeyler koptu. Hani böyle olur ya, okudukça sadece ağzınızdan "Yaa!" kelimeleri çıkar. Ama feryat değildir ki bunlar, içiniz erir. Bir insanın kalbi nasıl bu kadar güzel olabilir, dersiniz. İşte tam olarak bu. Bilmiyorum belki fazla anlam yüklüyorum ama üçüncü kitap çıkana kadar da krizlere gireceğime eminim! Kitabın ikinci yarısı kalbimi o kadar çaldı ki ben aklımdakileri unutup neler yazdım yine, iyi mi? Neyse, minnacık da bir eleştirim var, bunu sınıf arkadaşlarıma borç görürüm. Çünkü ben orda sinir krizleri geçirirken bana destek oldular yavrucaklar Aralarındaki inat beni deli etti! Çok ciddiyim okulda kudurdum bugün! Ama neyse ki sonlar o kadar naifti ki hem ağladım, hem güldüm. Hatta bir ara ağlayarak güldüm! Ben iyice kafayı sıyırmadan gideyim efeniiim Gözlerimi dinlendirmem lazım, mâlum önüme akacaklar.

Karantina: Mahşerin Dört Atlısının Hikayesi — İkinci PerdeBeyza Alkoç · İndigo Kitap · 201715bin okunma

·

3 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.