"Kalabalıkta kendine kolayca geçitler açan birini ayırt etti. Herkesten farklı olarak, bu adamın omuzlarından bir paçavra sarkıyordu. İyice yaklaşınca, insanların ona neden böyle kolay yol verdiği ortaya çıktı. Adamın kocaman açılmış gözleri süt gibi ak’tı. Göğüs göğüse geldiler. Dehşete düşerek olduğu yere çakılıp kaldı. Nefesini tutup körün o zehirli fısıltısını dinledi: “Halbuki siz ölüler idiniz de o sizi diriltti. Sonra sizi yine öldürecek, sonra yine diriltecek.” Birden kabarıp bedeninin dışına taşan bir öfkeyle itti körü. Adam yere yuvarlandı, saatlerdir orada yatıyormuşçasına taş kesildi. Çevreden onu ayıplayanlar oldu. Tepesi atmıştı:
“Ayıplayacak haliniz mi var? Kim olduğunuzu biliyor musunuz? Üzerinizde tek parça kumaş yok. İçinizde bir parça ruh yok. Ama ayıplarınız, günahlarınız gene de yaşıyor, tutunuyor. Ayıp yok artık! Hem bu adam sırf kör olduğu için mi bizi korkutma hakkına sahip? İşte uyudu bile, sarhoş mudur nedir!” Yerde donakalmış olan körü işaret ediyordu. Az önce kendilerinde söz söyleme hakkı bulanlar hemen sindiler."
Kafes, Varlık yayınları, 1. Basım, 2010Kitabı okudu
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.