Bu konuyu bazen düşünüyorum. Elbette hiçbir ebeveyn çocuğunu sorumsuz, terbiyeden yoksun yetiştirmek istemez. Bu yüzden kendi bildikleri yoldan giderler hep. Çocuğun davranışlarında bir bozukluk olduğunda asla onlardan kaynaklı değildir ve pedagog kelimesini kabul etmeye bile çalışmazlar. Gereksiz bir ihtiyaç sayılabilir onlar için. Çocuk eğitimi hakkında yazılan kitaplar ise sadece para israfıdır kiminin gözünde.
Çoğunlukla ebeveynlerden 'bizim zamanımızda..' diye başlayan cümleler duyarız. Şu an öyle bir zamandayız ki 20 yıl öncesiyle şimdiki zamanı karşılaştırmaktan bıkmayan kişiler hala geldik. bunun sebebi olarak, çocukluklarını geçmişte daha güzel yaşadıklarını söyleyecekler ama ben diyorum ki büyükler bir parça kıskanıyor çocuklarını. Tüm bu teknoloji ağına geç yaşta katıldıklarından azıcık da olsa mutsuz olduklarını söyleyebilirim, kendimce. Geçmişin karanlığı ve geleceğin ışıltısının arasında bir dönemden geçiyoruz ve değişiyor zaman. büyüklere kızmadan, küçükleri kırmadan, birbirimizi daha çok anlamaya çabalarsak ve birazda bilincimizi diri tutmayı başarırsak. büyük ve küçük olarak daha yaşanılabilir bir toplum olacağımıza inanıyorum.